Ze zijn er nog: onvervalste dubbelalbums. Waar steeds meer artiesten zich er tegenwoordig vanaf maken met negen liedjes, gaan The Smashing Pumpkins all-in op Cyr. De grote uitdaging voor de rockers is niet om de luisteraar te boeien, maar om dat twintig nummers lang te doen.
De start mag er in ieder geval zijn. The Colour Of Love is een strakke rocktrack zonder al te veel poespas. Daarna volgt een blokje met iets avontuurlijkere ondernemingen, met het wat donkerdere new-wave getinte Confessions Of A Dopamine Addict en het dansbare Cyr. Echter blijkt daarna al snel dat Billy Corgan en de zijnen er niet in slagen om twintig tracks lang de magie te laten spreken. Na het al mindere en wat zijige Dulcet In E volgen er een paar tandeloze voortkabbelnummers.
Gelukkig laten The Smashing Pumpkins je niet zo vroeg in het album al helemaal vallen, want het vuur keert op Cyr regelmatig terug. Wyttch is zo’n nummer waarop wél weer alles samenvalt. Dat komt vooral doordat de drumkwaliteiten van Jimmy Chamberlin eindelijk eens niet ondergeschikt zijn aan de drumcomputers. Chamberlin was een van de bandleden die zich twee jaar terug meldde voor de reünie bij de plaat Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun.. Inmiddels vraag je je bijna af waarom. Het gaat te ver om te zeggen dat zijn rol is uitgespeeld, maar zijn kwaliteiten worden allesbehalve maximaal benut. Je nodigt Max Verstappen toch ook niet uit om alleen in een Canta te rijden?
Dat is doodzonde, want Wyttch leeft veel meer dan menig andere track op Cyr. De overgang naar het haast metronome computerritme van Starrcraft had niet ontluisterender kunnen zijn. Het daaropvolgende Purple Blood krijgt het voor elkaar de facetten van beide nummers te mixen. Toffe riffs en saaie drumpatronen. Het is een knappe prestatie, die je ergens ook weer niet wilt bewonderen.
Zo wisselen het goede en het matige elkaar met enige regelmaat af op Cyr. Het album wisselt verderop ook van gedaante: waar een aantal van de eerste songs nog een redelijk rockkarakter hebben, begint de plaat naarmate de tijd vordert steeds meer over te stromen naar synthpop. Vooral op Adrennalynne – een nummer dat soms off-beat lijkt te lopen – en The Hidden Sun klinken de synths stevig door in de muziek. Toch missen de individuele nummer verrassingselementen of andere uitspattingen die het 72 minuten durende avontuur interessant houden. De muziek mist een bepaalde urgentie. Pas helemaal op het einde is er met Minerva even een momentje waarop je wat attenter naar de muziek gaat luisteren.
The Smashing Pumpkins zakken niet voor dit examen, maar de band kan wel zoveel beter. Cyr was met een nummer of acht minder veel interessanter geweest. Corgan gaf onlangs aan bezig te zijn met een project bestaande uit 33 nummers. Daarvoor zal zijn wapenarsenaal toch beter op orde moeten zijn.
