The Stranglers – Dark Matters

Stranglers Dark Matters

Waardering

5

Na bijna vijftig jaar en zeventien studio albums houdt The Stranglers het nog steeds niet voor gezien. Inmiddels is daar dan ook plaat nummer achttien: Dark Matters. Van de oudgedienden is alleen nog bassist Jean-Jacques Burnel over. Drummer Jet Black is met pensioen en toetsenist Dave Grienfield is vorig jaar overleden (maar is nog wel te horen). De vraag die onmiddellijk bovendrijft: hoe klinkt een band die al bijna een decennium geen nieuw materiaal meer heeft geleverd en waarvan nog maar zo weinig originele leden over zijn?

Opener The Water zet menig sceptici meteen te kijk. De rockers knallen er na een rustig intro keihard in met hun kenmerkende sound: een knap staaltje orgelwerk ondersteund door een ronkende basgitaar. Zangers Burnel en Baz Warne bezingen ondertussen de Arabische Lente en de situatie in het Midden-Oosten. Opvolger This Song weet ook te boeien: een gesproken, monotone tekst in de coupletten wordt afgewisseld met een melodieus refrein. Het toetsenspel van Greenfield staat op de voorgrond van deze track en roept bij vlagen herinneringen op aan oud materiaal van albums als No More Heroes en Black And White.

And If You Should See Dave… vormt een ode aan Greenfield. Een oprecht bedoeld afscheid van Burnel wordt door de melodielijnen en het gebruik van het glockenspiel helaas een tikkeltje te zoetsappig en misstaat compleet na de eerdere twee tracks. If Something’s Gonna Kill Me (It Might As Well Be Love) laat eenzelfde tenenkrommende tekst niet achterwege. Gelukkig is de muzikaliteit niet zo ver te zoeken en worden mooie synthlijnen afgewisseld met bijzonder trompetwerk. Het speelplezier is duidelijk aanwezig op dit lied.

Het puntige No Man’s Land en het korte The Lines tonen de afwisseling in de muziek: vlugge nummers en akoestisch werk kunnen elkaar gerust opvolgen bij deze postpunkgrootheden. Dit pakt helaas niet altijd even goed uit. Halverwege het album kakt de muziek wat in. Met Payday houdt de groep de aandacht van de luisteraar niet vast. De teksten laten wederom te wensen over: ‘Payday/it is mayday/I just pray you will go away today.’ Het rustige Down komt ook niet helemaal op het goede moment. De band wisselt iedere rocksong plichtmatig af met een ballade.

Pas op het einde weet de band met White Stallion weer wat spanning in de muziek te brengen. Met bijzondere synthesizers en samples van orkesten en zangkoren wordt het experiment opgezocht. Afsluiter Breathe doet dit nog eens dunnetjes over en doet tijdens de muzikale intermezzo’s zelfs een beetje denken aan The Doors. Er wordt genoeg ruimte gelaten voor solo’s wat het einde van de track een episch karakter meegeeft.

Ondanks de misstappen is het album een goedbedoelde ode aan toetsenist Dave Greenfield. Door een punksound te combineren met zijn vliegensvlugge orgelspel, was de groep altijd al een vreemde eend in de bijt. Wellicht heeft dit juist bijgedragen aan de levensduur van de groep, die met Dark Matters laat horen nog steeds plezier te halen uit samen muziek maken. Toch leidt dit niet altijd tot goed songmateriaal. De sterke openers en afsluiters kunnen niet de volledige plaat dragen en het is maar sporadisch raak op Dark Matters.