Van Morrison is een man van uitersten. Van een onvoorspelbaar, humeurig stuk chagrijn tot een Shakespeareaans, romantisch poëet; Morrison is het allemaal. Zijn relatie met pers, critici en autoriteiten is vanaf het begin van zijn carrière al getroebleerd en daar kwam met zijn anticovidmaatregelenalbums Latest Record Project, Volume 1 en What’s It Gonna Take? zeker geen verbetering in. Op zijn nieuwste album Moving On Skiffle toont Morrison een heel andere kant van zichzelf. Die kant duurt echter anderhalf uur en dat is ruimschoots te veel van het goede.
De term ‘skiffle’ in de titel van het album behoeft enige uitleg. Deze muziekstijl ontstond in de jaren vijftig in het Verenigd Koninkrijk en is een potpourri van traditionele Amerikaanse folk, blues, jazz en countrymuziek. Het werd voornamelijk gespeeld door jongeren uit de arbeidersklasse, die weinig toegang hadden tot muziekonderwijs of geen muziekinstrumenten konden betalen. Skiffle leende zich zeer goed om bespeeld te worden op zelfgemaakte instrumenten van alledaagse voorwerpen als wasborden, bezems en kisten. De korte rage werd aan het begin van de jaren zestig weggevaagd door rock-‘n-roll. Eén van de bekendste Engelse skiffle-groepen uit die tijd was The Quarrymen, dat zich later zou hernoemen naar The Beatles.
Van Morrison groeide in de jaren vijftig op in de straten van Belfast, waar hij na schooltijd vaak rondhing bij de beroemde platenzaak Atlantic Records en luisterde naar folk, blues, jazz en de toen nieuwste trend: skiffle. Met Moving On Skiffle reist Van Morrison dus terug in de tijd naar zijn gelukkige en onbezorgde jeugdjaren.
Op het album staan 23 nummers die tezamen ruim anderhalf uur in beslag nemen. Alle songs zijn geschreven door muzikanten uit een ver verleden of zijn voorzien van het label ‘traditional’. Enerzijds jammer dat een begaafd songwriter als Morrison niet zelf de pen ter hand neemt. Anderzijds, met oog op de deplorabele staat waarin zijn schrijfvaardigheid verkeerde op zijn vorige twee albums, is het misschien maar beter dat Morrison deze keer schrijvend verstek laat gaan.
De songs op Moving On Skiffle zijn gekozen op basis van sfeer en herinnering, niet op basis van inhoud. Daarmee kent het album weinig richting en voelt het vooral als een skiffle-verzamelalbum, gezongen door één persoon. Eentonigheid is het gevolg. Na driekwartier weet je echt niet meer naar welke track je luistert en slaat de vertwijfeling toe of je niet per ongeluk op repeat hebt gedrukt. Op enkele aangename uitzonderingen na is het allemaal van hetzelfde laken en pak. Het gebrek aan stijlwisselingen gaat bovendien op de zenuwen werken.
Een van de aangename uitzonderingen is Green Rocky Road, zonder twijfel het beste nummer van Moving On Skiffle. Spannend en zwoel uitgevoerd en bovendien ook nog eens subliem gezongen door Morrison, die klinkt alsof dit nummer is opgenomen in zijn beste periode rond Astral Weeks uit 1968. Ook Worried Man Blues is boeiend om naar te luisteren, al was het maar om te horen waar The Beatles hun inspiratie vandaan haalden voor bijvoorbeeld I Saw Here Standing There. Over inspiratie gesproken: This Loving Light Of Mine is een door Morrison aangepaste versie van gospelsong This Little Light Of Mine. Een nummer dat vaak als ode aan Elvis Presley wordt gezongen tijdens concerten, recent nog door Bruce Springsteen.
Zo valt er al met al best wel wat te genieten op Moving On Skiffle. Het is alleen flink grasduinen door de 23 liedjes om iets boeiends te vinden en dat geduld zal lang niet iedereen hebben. Moving On Skiffle is een muzikaal fotoalbum uit Morrisons jeugd zonder begeleidend schrijven, zelfs niet één zinnetje. Mede daardoor had het album met de helft aan foto’s kunnen volstaan. Maar zoals dat gaat: van foto’s kun je er nooit te veel hebben, zolang het je eigen foto’s zijn. Het weerhoudt Morrison in ieder geval van het schrijven van anti-autoriteitsliederen. En dat is ook wat waard.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
