Bij bands is het altijd maar de vraag of ze een hype kunnen waarmaken. Viet Cong is zo’n band. Met een enkele ep op zak werden ze aangekondigd als ‘één van de grote beloftes’ van 2015. Nu hun debuut hier is, is het tijd om te kijken of de hype terecht was.
De plotselinge aandacht voor deze Canadese band kwam dan ook niet uit de lucht vallen. Mike Wallace (drums) en Matt Flegel (vocals en bas) komen uit de voormalige noisepop band Women. Deze band had rond 2008 een vrij succesvolle en kortstondige carrière tot aan het moment dat er een ruzie ontstond tijdens een van hun shows. Hierdoor werd de tour gecanceld. Na de overlijden van bandlid Christopher Reimer was het gedaan met Women. Mike en Matt besloten verder te gaan met een nieuwe band.
Je kan zeggen dat met deze achtergrondinformatie de plaat een hele andere lading krijgt. “If we’re lucky, we’ll get old and die,” zingt Flegel op Pointless Experience. Lyrics van een zwaarmoedige band? Niets is minder waar, hoewel de instrumentatie van Viet Cong soms zwaar klinkt. Ondanks dat Velvet Underground-achtige gitaarhooks je om de oren vliegen, klinkt het gitaarspel nergens onduidelijk maar meer gecontroleerd. Nergens wordt de plaat écht ontoegankelijk of zwaarmoedig. Desalniettemin ligt het tempo hoog, opgejaagd bijna. Viet Cong doet niet aan adempauzes.
Noise opent nummer March of Progress en laat ons gelijk weten dat de hoofdrol op deze plaat niet is weggelegd voor de frontman, maar voor drummer Mike Wallace. Het drumwerk, samen met de synthdrone van Scott Munro, levert een bijzonder moment op. De plaat, die toch heel donker leek, laat zich van een hele andere kant zien. De kraakheldere gitaarmelodie van Daniel Christiansen en het strakke drumwerk vormen dit tot één van de meest toegankelijke nummers van de plaatnummer.
Het is gedurfd om af te sluiten met het langste nummer. Maar de band is wel in voor een uitdaging, dat hebben ze op de rest van de plaat al bewezen. Het nummer Death is misschien wel het hoogtepunt van de plaat. Door de agressie waarmee Death start tot het trage en lome middenstuk, kan de band dankzij de lengte van de track zich volledig ontplooien. Voordat je de aandacht dreigt te verliezen weet de band zich razendsnel te herpakken. Alsof de band door de dood achterna wordt gezeten volgt het tempo van de drum – en het gitaarwerk – zich op een duizelingwekkende manier op.
Canada levert op het moment tal van getalenteerde bands af. Het is dan ook niet raar als je leest dat Viet Cong heeft getourd met mede post-punkers Ought. De band heeft met zo’n enorm sterke debuutplaat een overtuigingskracht waar vele andere beginnende bandjes nog wat van kunnen opsteken. Zonder twijfel zal Viet Cong een mooie toekomst tegemoet gaan.
