Stel je voor, je bent een literatuurstudent in Parijs, gaat met twee andere vrienden drie ep’s maken, verhuist naar Londen en je staat ineens in het voorprogramma van Ed Sheeran, Slow Club, King Charles, Michael Kiwanuka and Villagers. Dat overkwam We Were Evergreen.
Dat klinkt als een goed verhaal en dat was het dus ook. Drie ep’s later is er dan nu het nieuwe album. Nou ja, hij is eigenlijk al een jaar uit in het buitenland, maar nu beschikbaar in de Benelux. Het album heet Towards en op de voorkant van het album zie je heel symbolisch een uitgestrekte hand. Ze reiken uit naar iets.
Wat dat is, zal je misschien een worst wezen, maar het zou kunnen zijn dat ze zichzelf nu echt uitreiken naar het grote publiek. Ze zijn al redelijk groot geworden met de eerdere ep’s, het nummer Baby Blue is meer dan een miljoen keer gestreamd op Spotify, maar dit album zal toch de echte doorbraak moeten betekenen.
Het album is geproduceerd door Alt-J producer Charlie Andrew. Omdat We Were Evergreen bestaat uit veel instrumenten en geluiden is deze producer ook wel geschikt. Want op dit album is goed te horen dat elk geluid goed gekozen is. Bij elk liedje is alles zo perfect afgesteld.
Na het korte intro dat /// heet, begint het eerste nummer False Start. Hier was de clip al een jaar geleden van verschenen en dit is een deur die geopend wordt naar de rest van het album. Hij is poppy, toegankelijk en gewoon oerlekker. Na False Start wil je meer horen en begint Daughters. Een nummer die de garderobe laat zien van de band. “Kijk, we zijn ook nog gewoon indiepop en kunnen hartstikke mooie nummers maken waarop je wilt dansen”
Nu je je jas hebt opgehangen in de garderobe mag je zien wat ze voor de rest in huis hebben. Quicksand is bijvoorbeeld een tikkeltje te alternatief voor het grote publiek. Ze maken geweldige indie, maar veel mensen zullen bij dit nummer afhaken. Als je toch blijft luisteren en over de helft bent, zal je ook de rest van het album ineens snappen. Je zal je thuis voelen bij de band.
Hier na komen nummers die een goede mix zijn van de pop, de indiepop en creatieve uitspattinkjes in de beats, gekke geluidjes en de fijne stem van de zanger. Dat mag ook nog wel gezegd worden. Zijn stem klinkt als honing, een zeebries, een zachte avondzon en een knuffel met je crush.
Toch is het niet nieuw. De muziek lijkt namelijk erg op die van bijvoorbeeld Dale Earnhardt Jr. Jr. We Were Evergreen is niet per se heel nieuw met wat ze doen. Dat terwijl ze worden verkocht als dé band die muziek maakt zoals niemand dat doet. Als je bijvoorbeeld een nummer als Best Thing hoort, zal je niet per se weten welke band het is. Dat is zo omdat er in de afgelopen jaren meer bands als deze zijn geweest.
Toch maakt We Were Evergreen wel degelijk een verschil. Ze maken de indiemuziek namelijk weer toegankelijk en verkopen hun ziel niet (zoals veel andere indiebands) aan pure popmuziek. Deze band is heel erg eigen en heeft gedaan wat elke band zou moeten doen. Muziek maken die ze zelf leuk vinden. Zo boren ze een markt aan die eigenlijk een beetje verstopt is geraakt tussen alle populaire gitaarbandjes en de duizenden elektronische muziekmakers.
Als je het album door luistert tot nummer 10, Tambourine Like A Crow word je zo gelukkig dat je zin hebt om dagen lang meer van dit soort bands op te zoeken. Voor de liefhebber is het puur genieten van de zonnige klanken, voor nieuwe luisteraars is dit een prima album om mee te beginnen!
