2022: ‘Arctic Monkeys – één zwaluw maakt nog geen zomer’

Na twee jaar kommer en kwel voor de muziekindustrie ging de wereld in het voorjaar van 2022 weer open. Concerten en festivals waren er – hoewel soms megaduur – in groten getale. Wie wilde kon zich 365 dagen lang laten overladen met muzikale indrukken. Wat waren te midden van al die indrukken de uitblinkers? En wat de tegenvallers? Daar heeft iedereen zo zijn eigen visie op. Ook de redacteuren van Nieuweplaat. Vandaag de beurt aan spotter David Rooker.

Mijn ontdekking

Hoe klinkt het als je de meest intieme liedjes van Spinvis combineert met jazzinvloeden? Het antwoord was er dit jaar in de vorm van het Zeeuwse De Toegift. Ze slingerden twee prachtige ep’s de wereld in met vooral één heel mooi liedje: Nollestrand, vernoemd naar het gelijknamige strand in Vlissingen. Met de Popronde tourde de band het hele land door en het kan haast niet anders dan dat hun opmars zich in 2023 voortzet.  Zeker met debuutalbum De Toegift, dat op 27 januari verschijnt, onder de arm. Naast dit binnenlands product ook nog een eervolle vermelding voor de zuiderburen met singer-songwriter Caspar Auwerkerken, die in februari het prachtig verstilde Hyacinth deelde. Ik overwoog bijna om hem als mijn ontdekking van het jaar te noemen, maar zijn tweede single In Skies deed mij persoonlijk iets minder. Hyacinth blijft echter prachtig en is één van mijn favoriete platen van het jaar geworden.

Mijn tegenvaller

Ik noem Arctic Monkeys’ Tranquility Base Hotel & Casino uit 2018 altijd een meesterwerk en hun beste album, een statement waar veel mensen het vaak niet mee eens zijn. Hun nieuwkomer  The Car werd heel erg positief ontvangen, terwijl ik de plaat nog steeds niet snap. Hoewel het geluid van Monkeys vrijwel hetzelfde is als op de voorganger, met extra strijkers hier en daar, doet dat album me toch veel meer. Ik heb inmiddels het idee dat het voornamelijk ligt aan de kwaliteit van de songwriting, die wat mij betreft toch een stuk minder hoog is op The Car dan op zijn voorganger.  Om toch te eindigen met een positieve noot wil ik wel benadrukken dat er één nummer op het nieuwe album staat dat wél volledig tot mij door is gedrongen: Big Ideas. Maar één zwaluw maakt nog geen zomer.

Mijn muziekmoment

Met meerdere festivalbezoeken op zak is het altijd lastig om een favoriet muziekmoment te kiezen uit alle potentiële kanshebbers. Alhoewel: in 2022 topte niets Michael Kiwanuka op Lowlands. Het was een bijzonder mooie show, met hits en minder bekende nummers uit zijn drie-albums omvattende carrière.Het mooiste moment werd misschien wel veroorzaakt door het weer: halverwege Cold Little Heart barste een stortregen los en het was het prachtigste dat had kunnen gebeuren. Duizenden Lowlandsgangers die de tent in stormden om te schuilen, hutjemutje op elkaar terwijl iedereen stond te ‘pa-pa-pa’-en tijdens Love & Hate: een concertervaring voor in de boeken. Én het bewijs waarom Kiwanuka dat hoofdpodium meer dan zeker verdient.

Beste album

Het beste album van dit jaar is You Belong There van Daniel Rossen. Als naam een nieuwe ontdekking, totdat me duidelijk werd van welke band Rossen de frontman is: Grizzly Bear. Met die band ben ik in ieder geval een beetje bekend en wat ik van ze ken is altijd in de smaak gevallen. Het kon dus eigenlijk ook niet misgaan met de samensmelting van folk, jazz en klassieke muziek die Rossen op You Belong There laat horen. Ook geweldig is dat er één leitmotiv is dat op de hele plaat steeds weer terugkomt. Zoiets hoor je niet vaak en daarom maakt dat de plaat extra sterk. Prijsnummer van de plaat is opener It’s A Passage, die niet voor niets ook één van mijn favoriete nummers van het jaar werd (zie hieronder).

Top 20

Eerder was het mij vaak heel duidelijk wat mijn favoriete nummer van het jaar was, maar dit jaar vond ik het lastiger met zoveel opties. Uiteindelijk kwam ik op Mother I Sober van Kendrick Lamar en Beth Gibbons. Verder is mijn lijst gevuld met hele fijne nummers van onder andere Warhaus, The Smile, Fontaines D.C. en Naaz.

Hier kijk ik naar uit

Aangezien ik pas één concert op de planning heb staan (een onwijs fijne: Warhaus) kijk ik op dit moment vooral uit naar nieuwe albums. Mijn honger naar nieuwe muziek is niet snel gestild en aangezien december er altijd maar magertjes vanaf komt is het fijn dat er in het nieuwe jaar ook veel nieuwe platen aankomen. Het meest nieuwsgierig ben ik op dit moment naar Thomas Azier, Pitou, Amber Arcades en dEUS, favorieten die bij mij eerder  weinig fout konden doen en van wie ik dus altijd benieuwd zal zijn naar nieuwe platen. Ook het debuutalbum van The Jordan – het nieuwe project van Caro Emerald – maakt mij erg nieuwsgierig.

Bekijk ook de jaarreview van:

 

Beeld: Wikipedia Raph_PH