De jaren ’10 van de eenentwintigste eeuw liggen bijna achter ons. Er is veel gebeurd in de muziekwereld van nieuwe artiesten en toffe comebacks tot het trieste overlijden van sommige iconen en gigantische schandalen. Maar er is vooral schandalig veel goede muziek uitgekomen. Nieuweplaat.nl neemt je mee langs de verschillende genres met nu de Indie.
Wat precies onder het stempel indiemuziek valt, is moeilijk in een paar woorden vast te leggen. Dat er voor iedereen wat wils bij zit, blijkt wel uit de playlist die de redactie heeft samengesteld met track van onder andere The National, FKA Twigs, Florence + The Machine, Beach House en Radiohead.
Wat albums betreft, hebben we vier redacteuren van Nieuweplaat gevraagd om hun favoriete indiealbum van de voorbije tien jaar te kiezen en die keuze kort toe te lichten.
‘No Shape van Mike Hadreas’ Perfume Genius blijft een akelig mooie plaat’, zo vindt recensent Daan Koster. ‘Voor zijn vierde album ruilde de songwriter – bekend om zijn zwaarmoedige ballads over drugs, zelfhaat en homoseksualiteit – de piano deels in voor een aangrijpend, sprookjesachtig geluid. Samen met producer Blake Mills creëert Hadreas spannende en onverwachte elementen die tot de dag van vandaag nog steeds indruk maken. Zo is Slip Away zowel lieflijk als gewelddadig door de overweldigende percussie en de zware bas gemixt met de zoetkozende zang. Wreath is beetje pop maar springt al snel alle kanten op. Een eigenwijze gitaarriff en wisselende harmonieën zorgen voor een ongemakkelijke luisterbeurt, maar toch klinkt het pakkend. En dat is precies waarom deze plaat zo eigenzinnig is en blijft. Op No Shape gaan namelijk de verontrustende elementen samen met een onverwoestbare schoonheid die nog steeds zorgen voor een ijzingwekkend prachtige luisterbeurt.’
Spotter David Rooker is een andere mening toegedaan. ‘Je moet het maar durven, je beproefde succesrecept iedere keer weer omgooien. Arctic Monkeys deden het tot nu met vrijwel elke langspeler die ze uitbrachten, maar de stijlbreuk met eerder werk was op Tranquility Base Hotel & Casino wel het grootst. Het conceptalbum verhaalt over een hotel op de maan en klinkt als een Bowie-achtig instant classic album. Waarom het mijn favoriete indie-album van dit decennium is? Poëtische liedteksten (over onder andere hamburgers, vechtsporten en Mark Zuckerberg), nog steeds geweldig goede, catchy liedjes en natuurlijk de croonerzang van Alex Turner. De durf spat er werkelijk vanaf. Tranquility Base Hotel & Casino was misschien niet het succesvolste album van de Monkeys, maar mijn waardeoordeel voor dit album is natuurlijk een inkoppertje: four stars out of five (of eigenlijk dus nóg hoger!).’
‘Mensen die klagen dat er ‘tegenwoordig geen echte muziek meer wordt gemaakt’ verwijs ik moeiteloos door naar het tweede album van Bon Iver‘, stelt recencent Ivo Terpstra. ‘Sinds het uitkomen in 2011 heeft Bon Iver, Bon Iver zonder uitzondering minimaal één keer per week in de cd-speler gezeten. De prachtige falsetstem van Justin Vernon in combinatie met de extreme muzikaliteit van de begeleidende band: het is in mijn ogen ongeëvenaard. Elke luisterbeurt valt weer op hoe gedetailleerd Bon Iver dit album in elkaar heeft gezet. Waar debuutalbum For Emma, Forever Ago juist heel minimalistisch werd gehouden, trekt Bon Iver op het tweede album alles uit de kast. Het bombastische Perth, het verstillende Holocene, het opgewekte Towers, de opbouw naar een geweldige climax in Calgary. Elke track vertelt een apart verhaal, maar samen vormen ze een prachtige bundeling van het muzikale genie van Vernon.’
‘Als je met een stem kon trouwen, dan had ik die van Matt Berninger ten huwelijk gevraagd’, meent recensent Kasper Hermans. ‘De frontman van The National produceert wat mij betreft het mooiste geluid in de hedendaagse popmuziek en nergens komt dat zo goed naar voren als op High Violet. Daarbij hoor je – niet per se alleen op High Violet – heel mooi de strubbelingen die de zanger doormaakt. En zelfs als je hem wegdenkt, staat er al zat op het album om van te genieten. Wat te denken van het schitterende intro van Bloodbuzz Ohio of de perfecte opbouw van nummers als Terrible Love en England? Elk nummer lijkt de perfectie als meetlat te hebben en High Violet raakt het topje van die lat keer op keer. Het ja-woord zal ik vermoedelijk nooit krijgen. Maar gelukkig is dit plaat die ik kan blijven draaien en draaien.’
Lees en beluister onze toppicks van Pop van de periode 2010-2019.
