De jaren ’10 van de eenentwintigste eeuw liggen bijna achter ons. Er is veel gebeurd in de muziekwereld van nieuwe artiesten en toffe comebacks tot het trieste overlijden van sommige iconen en gigantische schandalen. Maar er is vooral schandalig veel goede muziek uitgekomen. Nieuweplaat.nl neemt je mee langs de verschillende genres met nu de Pop.
De popmuziek is de voorbije jaren vooral doorspekt geraakt met elektronische beats. In onze playlist komen dan ook veel zangeressen voor wiens ritmes bepaald worden door computers, zoals bijvoorbeeld MØ, Robyn en Dua Lipa met het veelgenoemde Be The One. Maar uiteraard komen ook artiesten als Adele, Beyoncé en Paolo Nutini voorbij.
Wat albums betreft, hebben we drie redacteuren van Nieuweplaat gevraagd om hun favoriete popalbum van de voorbije tien jaar te kiezen en dat kort toe te lichten.
Wessel Uphoff koos voor Language van MNEK. ‘Om echt door te breken, heb je niet alleen talent, maar ook veel geluk nodig. MNEK (spreek je uit als em-en-ie-kee) heeft dat geluk niet, maar talent… Mijn hemel, dat heeft ‘ie wel. De Britse zanger en producer fabriceerde al liedjes voor jouw favoriete artiesten. Hold Up van Beyoncé bijvoorbeeld en Touch van Little Mix. Toch is het zijn eigen solo-werk dat alle Top40-hitjes van de afgelopen jaren overtreffen. Vorig jaar kwam MNEK’s debuut Language uit. Een mix van pop en electro die zo fantastisch en zo eigen is. En dan hebben we het nog niet eens over zijn sexy stem waar zelfs menig radiodj jaloers op zou kunnen worden. Waarom MNEK nog worldwide fame heeft? Geen flauw f***king idee! Het maakt mij boos.’
Voor Bart Harms springt Post Tropical van James Vincent McMorrow er uit. ‘Al vroeg in 2014 kwam een grote verassing uit die als album nog steeds hoog bovenaan staat het als gaat om favoriete album van de 10’s. Allereerst had James Vincent McMorrow, meeliftend op de folk revival, al een prima debuutalbum gemaakt. Early In The Morning stond vol met prima folkliedjes. Gitaartjes, banjo en pedal steel bepaalden het geluid en eerlijk gezegd werd er best wel uitgekeken naar meer van hetzelfde. Why change a winning formula? Meer van hetzelfde kwam er niet. Er kwam iets totáál anders, namelijk Post Tropical. Een compleet experimenteel album waarbij continue wordt gespeeld met geluid. Waarbij elektronische beats en drums de boventoon voeren. Waarbij op single Glacier net zolang op een synthesizer is gedrukt totdat het op een tuba lijkt. Waarbij twaalf akoestische gitaarpartijen gedeconstrueerd zijn om het te laten samensmelten tot een geluid dat als een harp klinkt op Gold. En tenslotte het smeermiddel op zijn plaat, die loepzuivere falset stem ‘Sometimes my hands they don’t feel like my own/ I need someone to love I need someone to hold.’
‘Dit is zonder twijfel een van de beste albums van de afgelopen jaren’, zegt Anne Kersten. ‘Met Caustic Love weet Paolo Nutini de juiste snaar te raken, letterlijk en figuurlijk. Al is het maar omdat tranentrekker Iron Sky dit album naar hogere sferen tilt. Maar ook zonder Iron Sky is dit gewoon een hele goede plaat. De manier waarop Nutini-soul, funk, een vleugje rock en wat nog meer tot één geheel weet te mengen is sowieso al bewonderingswaardig, maar wat een stem heeft deze gast. Caustic Love zorgt er keer op keer voor dat ik met ogen dicht tot rust kan komen, mee kan blèren en ongegeneerd hard kan janken. Dit album heeft hét gewoon allemaal.’
Lees en beluister onze toppicks van Electronic van de periode 2010-2019.
