The Heavy Heavy heeft maar één doel: de muziek van vroegere tijden naar het heden halen. Eind juli verscheen de ep Life And Life Only, met daarop zes tracks die in alles de jaren zestig ademen. Drijvende krachten Georgie Fuller en Will Turner schoven aan voor een gesprek met Nieuweplaat. Een interview vol verlangen naar het verleden en enorme ambities richting de toekomst.
Jullie ep is nu zo’n twee weken uit. Hoe voelt het inmiddels?
Turner: ‘Goed! Heerlijk om onze muziek aan de wereld te kunnen tonen.’
Fuller: ‘Life And Life Only is er nu gewoon op vinyl. Oh my God, onze muziek op vinyl. Dat is altijd het ultieme doel geweest. Dit voelt als de jackpot.’
Officieel kwam Life And Life Only twee jaar geleden al uit, maar nu is er als het ware een tweede eerste release. Vanwaar deze heruitgave?
Fuller: ‘Will had een aantal nummers al zo’n vijf, zes jaar geleden bedacht. In 2019 zijn we eraan gaan sleutelen en in 2020 kwam de ep in eigen beheer uit. En afgelopen februari veranderde opeens alles.’
Turner: ‘We kregen op exact dezelfde dag zowel een platencontract als een management. Opeens gingen er heel veel deuren open. Het voelde als een logische stap om Life And Life Only opnieuw uit te brengen. Muziek remasteren, andere hoes eromheen, een extra nummer toevoegen en lanceren maar.’
Wij kunnen nooit volwaardige sixties-muziek maken. Simpelweg omdat we niet meer in die tijd leven. Maar we kunnen wel ons best doen om er zo dicht mogelijk bij in de buurt te komen.
Jullie zijn nu aangesloten bij ATO Records. Waarin zit het grootste verschil voor jullie?
Fuller: ‘Toen Life And Life Only in 2020 uitkwam, werd het slechts door een enkeling opgepikt. Het is zo anders om nu zo’n grote ‘machine’ achter je te hebben. Nu gebeurt waar je als muzikant alleen maar van kunt dromen.’
Turner: ‘We hebben veel meer luisteraars, we hebben een bereik met onze muziek dat we nooit voor mogelijk hadden gehouden.’
Fuller: ‘Ineens zaten we bij BBC Radio. En in Parijs bij France Inter.’
Turner: ‘Bij CBS in New York.’
Fuller: ‘We hadden optredens waarbij mensen opeens om bepaalde nummers gingen vragen. ‘Speel Miles And Miles!’ Of: ‘Go Down River!’. Dan denk je toch wel even: shit, er zijn hier gewoon mensen die onze liedjes kennen. Hoe kan dat?’
Verandert jullie platendeal ook de manier waarop jullie muziek benaderen? Geeft het extra druk?
Fuller: ‘Het verandert vooral de manier waarop we liveshows doen.’
Turner: ‘We willen live steeds meer in de buurt komen van de studio-opnames. Vanuit ATO Records voel ik niet echt druk. Daar zeiden ze: ‘doe maar gewoon wat je altijd al deed.’ En toch ga je denken: alles wat we verder gaan doen moet nét zo goed zijn als Life And Life Only. Maar dat leggen we vooral onszelf op.’
Inmiddels is The Heavy Heavy uitgegroeid tot vijfkoppige band. Wat voegen die extra leden toe?
Turner: ‘We kunnen onze muziek nu veel meer spelen zoals het eigenlijk bedoeld is. Zeker door onze extra gitarist. Eigenlijk zouden we wel vier of vijf gitaristen moeten hebben.’
Fuller: ‘Dan worden we een soort Grateful Dead.’
Turner: ‘Meer mensen betekent meer details. We beginnen pas net en zo blijft de kwaliteit van onze sound zich verder ontwikkelen. En het is helemaal fijn dat het stuk voor stuk sixties-adepten zijn.’
Fuller: ‘Zij geloven net zoveel in The Heavy Heavy als wij doen.’
Die sixties-sound is kenmerkend voor The Heavy Heavy. Waar komt de voorliefde voor muziek uit die tijd vandaan?
Fuller: ‘Mijn ouders.’
Turner: ‘Ja, bij mij ook. Ik hoorde de hele dag Jimi Hendrix of Cream om me heen. Dat soort artiesten waren echt onderdeel van mijn ontwikkeling als mens.’
Fuller: ‘Toen ik een jaar of zes, zeven was, jatte ik de Rolling Stones-cd van mijn vader om de lyrics te lezen.’
Turner: ‘Ik had zo’n Weetabix Best Of The Sixties-cassette. Daar heb ik zó vaak naar geluisterd. De tape viel op een dag gewoon uit elkaar.’
Fuller: ‘O nee!’
Turner: ‘Dag in dag uit liep ik met mijn walkman rond. Alleen maar jarenzestigmuziek. Die wereld was hoe ik dacht dat muziek zou moeten zijn. En dat is altijd zo gebleven.’
Waarom staat die sixties-muziek nog altijd als een huis, denk je?
Turner: ‘Het was nog de tijd voordat technologie muziek voorgoed veranderde. Geen trucjes. Gewoon gitaar, drums en zang. Zuiverder krijg je het niet.’
Streven jullie dat ook na met The Heavy Heavy?
Turner: ‘Absoluut. De manier van opnemen is een essentieel onderdeel van wat wij doen. We proberen echt de beperkingen van de jaren zestig op onszelf toe te passen. Doen wat ze vroeger ook deden. Daar besteden we heel erg veel aandacht aan.’
Wij proberen niemand na te doen. Het zijn de opnamemiddelen en -technieken waarmee we een bepaalde sound creëren. Dáár zit de link met vroeger.
En blijkbaar valt dat nog steeds in de smaak.
Turner: ‘Het grappige is dat vijftien- of twintigjarigen van nu die sound vaak nog niet eerder hebben gehoord. Hun ouders hebben waarschijnlijk vooral muziek uit de jaren tachtig, misschien de jaren negentig gedraaid. Aan de sixties zijn zij nog nooit blootgesteld. Wat wij doen, klinkt compleet nieuw voor ze.’
Fuller: ‘Het zit ‘m echt in die puurheid ten opzichte van die… eh…
Turner: ‘Gefabriceerde muziek?’
Fuller: ‘Ja zoiets.’
Turner: ‘De muziek uit de jaren zestig is ook zó divers, zo groots. Alsof je naar een film zit te kijken. Er gebeurt zóveel. En als je dat dan nog nooit gehoord hebt, dan gaat er een wereld voor je open.’
Toch schuilt er ook een risico in jullie sound. Er zijn genoeg bands die inspiratie putten uit het verleden en voor rip-off worden uitgemaakt. Zijn jullie niet bang dat mensen vinden dat jullie onorigineel zijn?
Turner: ‘Ik lust ze rauw.’
Fuller: ‘Hahaha.’
Turner: ‘Volgens mij zal het wel meevallen. Wij pakken zoveel verschillende elementen mee dat we het kunnen voorkomen.’
Fuller: ‘Wij gooien invloeden van Led Zeppelin bij Creedence Clearwater Revival. Snufje Hendrix. Beetje Fairport Convention. Het is een heel breed soundpalet. En wij zijn ook wel bijzonder door onze man-vrouw-combinatie in de vocals. Dat geeft ons zoveel meer mogelijkheden. En als mensen het wél onorigineel vinden, dan is dat maar zo. Prima joh.’
Turner: ‘Wij proberen ook niemand na te doen. Het zijn de opnamemiddelen en -technieken waarmee we een bepaalde sound creëren. Dáár zit de link met vroeger. Verder zijn het volledig onze nummers.’
Fuller: ‘Begin jaren zeventig kreeg de technologie enorme invloed op de muziek. En daarmee kwam er een einde aan de sound van wat wij als de allerbeste muzikale periode ooit beschouwen. Het stopte gewoon. En het is onze intentie om die draad weer op te pakken. Niet kopiëren, maar voortzetten.’
Voor mijn gevoel heeft Life And Life Only ook gewoon een heel moderne kant.
Turner: ‘Dat hoor ik wel vaker. Maar waar dat dan in zit? Misschien wel omdat het tegenwoordig zo gemixt wordt dat je alle elementen kunt terughoren. In de oude Stones-opnames zijn de drums soms gewoon verdwenen. Kijk, wij kunnen nooit volwaardige sixties-muziek maken. Simpelweg omdat we niet meer in die tijd leven. Maar we kunnen wel ons best doen om er zo dicht mogelijk bij in de buurt te komen.’
Jullie ep heeft een heel divers karakter. Wat is eigenlijk het leukst om te spelen?
Turner: ‘Man Of The Hills is live het leukst. Alles gaat een beetje sneller, het is…’
Fuller: ‘Punchy. Qua zang ook. Je moet er enorm veel attitude in stoppen. Elk nummer op de ep heeft een eigen identiteit. En misschien is het juist wel die afwisseling die het leuk maakt. Miles And Miles is lekker upbeat, dan zie je iedereen in de zaal ook losgaan.’
Turner: ‘Dat is toch waar we het voor doen. Mensen in beweging krijgen.’
Fuller: ‘Mensen besmetten met ritmes. Maar vergeet ook bijvoorbeeld het middenstuk van Sleeping On Grassy Ground niet. Daar kan ik me volledig in verliezen.’
Dat nummer is jouw The Great Gig In The Sky-moment. Het kan niet anders of Pink Floyd is een inspiratiebron geweest.
Fuller: ‘Absoluut. Ik kan mij nog zo herinneren dat mijn vader dat nummer voor het eerst aan me liet horen. Mijn negen jaar oude hoofd werd weggeblazen. WAT IS DÍT? Dat wilde ik ook. Het instrumentale stuk van Sleeping On Grassy Ground is zo heerlijk dromerig. Ik dacht: druk maar gewoon op ‘record’ en dan zien we wel wat er gebeurt.’
Turner: ‘En je ging er volle bak voor!’
Fuller: ‘Volgens mij stond het er in één take op.’
Turner: ‘En het bijzondere: elke keer als we het live spelen, weet Georgie exact hetzelfde te doen. Zo cool. Dan sta ik met de rest van de band met open mond toe te kijken. Echt hoor, what the …’
Volgend jaar komt er een volwaardig studioalbum aan. Kunnen jullie daar al iets over vertellen?
Fuller: ‘Het wordt… bombastisch!’
Turner: ‘Meer van hetzelfde, maar dan nog veel grootser.’
Fuller: ‘We willen een feestje creëren. Dat is het hele eieren eten. Plezier hebben. Dansen. The Heavy Heavy live zien moet meer zijn dan een concertavond. Het moet écht een avondje uit zijn.’
Turner: ‘Maar met behoud van onze verfijnde sound. Meer kunnen we er eerlijk gezegd niet over zeggen. Niet omdat we niet willen, maar omdat we het zelf ook nog niet weten.’
Fuller, lachend: ‘Er liggen wel veertig of vijftig nummers klaar. We kunnen ook gewoon een 5-cd uitbrengen.’
De manier van opnemen is een essentieel onderdeel van wat wij doen. We proberen echt de beperkingen van de jaren zestig op onszelf toe te passen. Doen wat ze vroeger ook deden. Daar besteden we heel erg veel aandacht aan.
En dan? Wat is jullie grote toekomstdroom?
Turner: ‘Ik ben echt een studio-man. Ik wil gewoon de best mogelijke muziek maken. Mensen omverblazen, elk element naar een hoger level brengen. Iets baanbrekends uitbrengen. Althans, baanbrekend kan misschien niet. Alles wat wij doen is bijna allemaal al een keer gedaan. Maar iets maken waar mensen met hun hoofd niet bij kunnen…’
Fuller: ‘We hebben een hele specifieke sound. Het zou toch geweldig zijn als we mensen kunnen laten geloven dat we een band uit de jaren zestig zijn?’
Turner: ‘We mogen de lat echt hoog leggen. Denk aan de beste albums ooit. The Beatles-platen. Dark Side Of The Moon. L.A. Woman van The Doors. Dat rijtje. Dáár willen wij tussen staan. En dan bedoel ik niet dat we in de buurt komen hè. Het moet nét zo goed zijn. Dat zal moeite kosten, maar dat zou mij ultiem gelukkig maken.’
Met al die inspiratie uit het verleden zie ik ook wel interessante samenwerkingen voor me. Is dat nog een doel?
Turner: ‘Dan moeten we wel opschieten, want de meesten naderen het einde van hun carrière. Maar een nummer met The Rolling Stones lijkt me wel wat.’
Fuller: ‘Neil Young. Of Stevie Nicks. Oh my God! STEVIE NICKS!’
Turner: ‘Dat soort artiesten zijn bijna religieuze iconen. De gedachte aan samenwerken laat ik al niet eens toe in mij hoofd. Bepaalde producers zijn ook leuk. Wat haalbaarder ook misschien. En we staan binnenkort op een affiche met David Crosby en Stephen Stills. Misschien kunnen we hen nog strikken voor wat achtergrondzang.’
Fuller: ‘We durven daar echt niet aan te denken. Een keertje support act zijn zou al ongelooflijk zijn. Openen voor The Rolling Stones… Ik denk dat ik al instort voordat we überhaupt het podium op moeten.’
Hadden jullie uiteindelijk niet gewoon in de jaren zestig moeten opgroeien?
Fuller: ‘Daar droom ik continu over. De gedachte dat ik er niet was op het moment dat bepaalde muziek verscheen. Dat doet soms gewoon pijn. Aan de andere kant… Als je denkt aan alle sociale ongelijkheid en de beperkte vrouwenrechten… No fucking way dat ik daarin wil leven. Maar muzikaal gezien wel. Tegenwoordig verschijnen er bij wijze van spreken duizenden albums per week. Toentertijd lag je volgens mij echt te smachten tot die ene plaat verscheen. Rennen naar de platenzaak. Dat kun je je toch niet meer voorstellen?’
Turner: ‘Ik zou het er wel op willen wagen. Al ga ik wel het moderne comfort missen. Een laptop is toch prettig. Maar het zou toch te gek zijn? Al hebben we waarschijnlijk een veel te romantische blik van die tijd…’
Fuller: ‘Ongetwijfeld.’
Turner: ‘Maar toch. De swinging sixties in L.A. of Londen meemaken. Dat lijkt me echt wel wat. Jammer dat het niet meer kan.’
Dan moeten we het maar met The Heavy Heavy doen.
Turner: ‘Ja! Dan moeten wij het sixties-gevoel maar oproepen. We’re bringing it back, man!’
De ep Life And Life Only van The Heavy Heavy is sinds 29 juli verkrijgbaar.
Fotografie: Holly Whitaker
