De uitdrukking ‘een verschil tussen dag en nacht’ is er niet voor niets. Wie ’s nachts leeft, leeft haast in een parallel universum. En geen band zo geschikt om die nachtelijke kant van het leven van een soundtrack te voorzien als The Horrors. Al was die soundtrack – in de vorm van het nieuwe album Night Life – er bijna niet geweest… Bassist, songwriter en bandlid van het eerste uur Rhys Webb schoof aan om samen met Nieuweplaat het nieuwe The Horrors-album te doorgronden.
Webb moet duidelijk even tot zichzelf komen. Hij rommelt wat aan zijn camera, lijkt wat hoog in zijn ademhaling te zitten en doorstaat flinke hoestbuien (‘sorry voor de herrie, ik stond hier vanmorgen spontaan mee op’). Maar zodra Webb de vraag krijgt om het nieuwe album in één woord samen te vatten, maakt de onrust gelijk plaats voor concentratie. ‘Ai, dat is nog best ingewikkeld. Eh… Fuck… Wat een uitdaging.’ De bassist denkt even na. ‘Mag ik niet gewoon ‘fantastisch’ zeggen?’ En waarom ook niet? Na een albumdroogte van acht jaar is er met Night Life ein-de-lijk weer een langspeler van The Horrors te beluisteren.
De band klinkt op die plaat opvallend energiek, terwijl de energie er volgens Webb best een tijdje uit is geweest. ‘Er zijn zelfs momenten geweest waarop we niet zeker wisten of we überhaupt een nieuw album zouden maken. Of de band door zou gaan. Het enthousiasme om iets nieuws te maken was een periode lang niet erg groot. Dat vertraagde iedereen in het proces. Dus nu is er wel echt een gevoel van opwinding. Zeker omdat Night Life wat mij betreft ons beste album is sinds Skying (2011, red.).’
Faris en ik voelden heel sterk dat we door wilden gaan. En zelfs als dat met zijn tweeën had gemoeten, dan was dat maar zo.
In die periode met weinig motivatie konden The Horrors zich er toch toe zetten om twee ep’s uit te brengen. Het bleek het perfecte medicijn. ‘Het waren momenten waarop we ons palet konden schoonvegen. Ik wilde tot op zekere hoogte echt even onze muzikale zintuigen opschonen. De ep’s (Lout en Against The Blade uit 2021, red.) waren voor ons een soort primal scream. We wilden gewoon weer even lekker herrie maken. Shed our skin. Zo voelde dat echt. In die fase hebben we bedacht dat we die vrij stevige gitaarrichting op wilden gaan die je nu ook op het album terughoort.’
Uitbreiding
Langzaam kwam de fut terug, maar die stevige gitaarroute was nog altijd niet zonder hobbels. ‘We waren sowieso al onzeker waar het ons zou brengen. En dan verloren we ook nog eens twee bandleden. Tom (Furse, toetsenist, red.) vond het al langer niet leuk meer om live te spelen. Daardoor werd het op natuurlijke wijze ook logisch om niet langer in de band te zitten. En onze drummer Joe (Spurgeon, red.) was in het begin van het album nog wel betrokken, maar twijfelde steeds meer aan de onvoorspelbaarheid en onbetrouwbaarheid van de muziekwereld. Zeker omdat hij met een jong gezin zit.’ Furse én Spurgeon vertrokken, maar Webb verwijt het zijn voormalig bandgenoten niet. ‘Er zijn totaal geen slechte gevoelens over die jongens. Ze zijn wat mij betreft ook gewoon nog steeds bandgenoten. Ze zijn niet verdwenen, we hebben The Horrors als groep gewoon uitgebreid.’
Want waar deuren (voorlopig) sluiten, gaan nieuwe deuren open. Toetseniste Amelia Kidd en drummer Jordan Cook voegden zich vorig jaar bij The Horrors. ‘Ze brachten allebei een nieuwe vorm van energie naar de band. Twee nieuwe fysieke leden zorgen voor nieuwe fysieke kracht. En dat hadden we als band ook wel echt even nodig.’ Voelt het dan nergens als een uitdaging om twee bandleden die bijna twintig jaar in The Horrors zaten te verruilen voor vers bloed? Webb is stellig. ‘Nee, uitdaging vind ik echt geen goed woord. Het is gewoon een nieuwe ervaring. De muziek is daar, wij zijn daar, Amelia en Jordan zijn daar. En het voelt volledig als The Horrors.’
In een nieuwe opstelling en onder de vleugels van producer Yves Rothman kwam Night Life tot stand. De invloed van Rothman is duidelijk te horen op het album. De producer zette Webb en zanger Faris Badwan op het juiste spoor. ‘Faris en ik wilden aanvankelijk dat Night Life meer een soort livealbum zou worden. Maar Yves zei tegen ons: ‘Denk eens terug aan de geweldige albums die jullie in het verleden hebben gemaakt. Laten we teruggrijpen op de sounds van die platen.’ Daarom voelt Night Life echt als een classic The Horrors-album. Je kunt de beginjaren van de band op meerdere momenten terughoren.’
Het enthousiasme om iets nieuws te maken was een periode lang niet erg groot. Dat vertraagde iedereen in het proces.
Het experimenteren met Rothman in de studio zorgt voor een stevig, onheilspellend klinkend album. ‘Ik had aan het begin al wel in mijn hoofd om qua stemming meer die diepe, donkere kant op te gaan. En in de studio heeft de sound zich vervolgens gevormd. Onze stevige kant is er altijd wel geweest, maar lange tijd niet zo duidelijk als nu op Night Life. We wilden tijdens het maken vooral niet nadenken over bijvoorbeeld geschikte singles. We wilden puur ideeën uitwerken waar we plezier mee hadden. Iets maken waar we zelf naar zouden luisteren. En dat is ons ook wel echt gelukt volgens mij.’
Gezelligheid en slapeloosheid
Op het album staat de nacht centraal. De nacht die zanger Faris Badwan en Webb allebei op hun eigen manier beleven. ‘Ik ben heel nachtgezind. Zoek de gezelligheid op, ga lekker op pad. Vaak muziekgerelateerd. Ik luister naar albums, heb een aantal plekken in Londen waar ik dj ben. En dan kom ik rond een uurtje of vijf weer thuis. Maar het nachtleven waar Faris over spreekt in de lyrics is heel anders. Dat gaat over de eenzame solowereld die ontstaat als je ’s nachts niet kunt slapen. Faris heeft al meer dan tien jaar last van insomnia en zeker de laatste jaren in extreme mate, al gaat het inmiddels wel weer een stuk beter. Om de tijd te doden, ging hij zwerven door de straten van Londen. Foto’s maken, wandelen. Hij leefde eigenlijk het leven verkeerd om. De meeste mensen slapen natuurlijk ’s nachts en leven overdag. Hij draaide de boel om. En daardoor voelde hij zich steeds meer verbonden met wat er in die nachtelijke wereld gebeurde en hoe anders het is. Na zonsondergang is het leven ineens een veel somberdere en donkerdere ervaring. Faris en ik hebben beiden onze nachtlevens, maar wel elk op onze eigen manier.’
Er zijn totaal geen slechte gevoelens over die jongens. Ze zijn wat mij betreft ook gewoon nog steeds bandgenoten. Ze zijn niet verdwenen, we hebben The Horrors als groep gewoon uitgebreid.
Een sterke nieuwe plaat, hervonden energie. The Horrors zijn klaar om de carrière van zo’n twintig jaar flink te verlengen. ‘De twijfels zijn volledig weg’, bevestigt Webb. ‘Toen we begonnen met schrijven waren Faris en ik al erg blij met de ideeën die we toen bedachten. Daar zat de twijfel ook niet. De vraag was vooral: ‘hoe gaan we dit doen?’ We kwamen in een nieuwe situatie terecht. We hebben op een hele andere manier samengewerkt. Hier bij mij, samen in mijn slaapkamer aan de muziek werken. Faris en ik voelden heel sterk dat we door wilden gaan. En zelfs als dat met zijn tweeën had gemoeten, dan was dat maar zo. Natuurlijk was gitarist Joshua Hayward er ook nog, maar die is altijd al vaker betrokken geweest bij het opnemen dan bij het schrijven. Maar nu hebben we ook nog eens geweldige nieuwe bandleden. Als we slim zijn, beginnen we snel weer met het schrijven van nieuwe muziek. Dat de band er al twintig jaar is, is al krankzinnig. Maar we kunnen niet tien jaar wachten tot een volgend album. We worden oud! Iedereen is weer gemotiveerd, zeker door de komst van Amelia en Jordan. Er is geen enkele reden meer om te stoppen.’
Het nieuwe album Night Life van The Horrors verschijnt op 21 maart.
