Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
België barst momenteel van het muzikale talent. Zo zijn acts als Oscar & The Wolf, Alice On The Roof en Stromae bezig om de wereld te veroveren. De volgende Belgische act die we daar in de toekomst misschien aankunnen toevoegen is de indie-popband The Lighthouse. De band bracht een maand geleden het nummer Weather uit, dat een voorbode is van de ep Let’s Make A Scene dat 15 april verschijnt. Afijn, genoeg redenen om naar de Goeie Plaat van het vijftal te vragen.
Het kiezen van je all-time favorite song, over een tragedie gesproken. Zeker als je het als vijf bijdehante muzikanten met verschillende invloeden moet eens geraken. We hebben voor de gemakkelijkheid de verzamelde popgeschiedenis even gelaten voor wat het is en ons gefocust op recente songs. En dan was het plots heel gemakkelijk, er is namelijk één nummer waar we het alle vijf roerend eens over zijn dat het een pareltje is. Je kan zelfs stellen dat dit nummer voor de nodige inspiratie gezorgd heeft voor enkele sounds tijdens onze laatste studio avonturen.
‘She hits like ecstacy’. Van een in-your-face prechorus gesproken! Daarnaast zijn trouwens ook de intro, strofe en eigenlijke chorus behoorlijk in-your-face. Daar houden we dus wel van. Wij werden persoonlijk na al ongeveer 15 seconden overtuigd door die héérlijke sound van de invallende drums. De synths kabbelen opgewekt doorheen de eerste maten van het nummer, maar dan plots BAM. En daarna nog eens BAM, en zo vallen we de strofe binnen. Wat een drive heeft die trouwens. Laat de slaggitaar hier een mooi voorbeeld zijn van “less is more”, maar ook van “less doet bewegen”. Matthew ‘Murph’ Murphy beschrijft, en romantiseert, de ietwat tragische kanten van een relatie. Een rumoerige, infectieuze én passionele tekst, die in combinatie met de bombastische sound haast voor een cathartische ervaring zorgt. Wie dat met een popnummer kan, die mag van ons een hoop complimenten verwachten.
The Wombats zijn duidelijk geëvolueerd. Na hun postpunk debuut, gingen ze vijf jaar geleden al de synthpop richting uit met het verrassende This Modern Glitch. Nu wordt het duidelijk dat ze nog niet van plan zijn die synths aan de haak te hagen. De heren laten met Glitterbug weten dat ze al hun dansbaarheid nog niet volledig kwijt waren op de vorige plaat, en met Greek Tragedy komt die boodschap in ieder geval erg mooi aan. The Wombats blijven hun eigen succesformule opnieuw uitvinden. Dat is toch iets waar we absoluut bewondering voor hebben. De melodieuze deuntjes nestelen zich nog altijd tussen de oren, de stemmen zijn nog altijd prachtig gelaagd, en het is nog steeds onmogelijk om het nummer maar één keer te beluisteren. Wij stellen voor om het eeuwige Let’s Dance to Joy Division even te laten rusten en hun nieuwe meesterwerk op te leggen. Hebben The Wombats nog een voorprogramma nodig?
Foto: Chris Hemmen
