Amon Amarth heeft op de voorgaande negen platen al vele Noorse sages en mythologische personages behandeld, maar de Jomsvikingen nog niet. Deze strijders waren in de tiende en de elfde eeuw een bende van huurlingen en rovers. Frontman Johann Hegg vond deze club zo interessant dat hij er een conceptalbum aan wilde wijden en dat is Jomsviking geworden.
Een conceptalbum hadden velen misschien niet verwacht, maar muzikaal kent Amon Amarth weinig verrassingen meer. Ook op het tiende album, Jomsviking, wordt de vaste formule gehanteerd: Een variatie van snellere en langzamere nummers, vol met Vikinggeweld en catchy melodieën. Het openingsnummer is op de laatste vier platen altijd een ziedend uptempo nummer geweest en dat is nu ook zo. First Kill is een nummer in de lijn van Valhall Awaits Me en Twilight of the Thunder God, dat na een heroïsche gitaarintro en een korte vocale opbouw je trommelvliezen binnenvalt met een nietsontziende dubbele baspartij van nieuwe drummer Tobias Gustafsson, geflankeerd door de bulderende strot van zanger Johan Hegg en een gitaarriff die je in hogere sferen brengt.
Hoewel er ook met nummers als On A Sea Of Blood en Way Of The Vikings nog genoeg metalgeweld op het album staat, wordt de plaat nergens zo intens bruut en hard als op het oudere werk. Door de jaren heen is de sound licht verschoven naar een ietwat toegankelijkere deathmetal-sound waarin ook ruimte is voor old school heavy metal en thrash-riffs. Op de nieuwe plaat hoor je dat terug in de tegelijk solerende gitaren in At Dawn’s First Light, die regelrecht uit een nummer van Iron Maiden lijken te komen. De openingsriff van bonustrack Vengeance Is My Name is een duidelijke thrashmetal-riff. Het lijkt er op dat Amon Amarth tegenwoordig probeert een iets breder publiek aan te spreken en daar is niks mis mee. Toch hoor je aan de sfeervolle gitaarpartijen en de herkenbare diepe grunts van Johan Hegg altijd dat je naar Amon Amarth aan het luisteren bent.
Behalve misschien bij het horen van A Dream That Cannot Be, waarin metalzangeres Doro Pesch te horen is. Pesch is één van de eerste vrouwelijke vocalisten in de metal en werd in de jaren ’80 bekend als frontvrouw van metalband Warlock. Het is even wennen om een vrouwenstem te horen in een Amon Amarth nummer, maar storend is het niet. Bovendien past het binnen het verhaal van de Jomsvikingen. Ook One Thousand Burning Arrows is een nummer dat net even anders is. Het is één van de langzamere tracks op de plaat en je zou het bijna als een deathmetal-ballad kunnen zien. Het nummer bevat prachtige instrumentale stukken met kalme gitaarleads en zachte percussie die de basis vormen voor een meeslepend Viking-epos. Een prima afwisseling tussen al het gebeuk.
Amon is één van de weinige metalbands die zo consistent kwaliteitsalbums uitbrengt en doet dat ook met Jomsviking. Het heroïsche drinklied Raise Your Horns en het weinig diepgaande Wanderer zullen weinig potten breken, maar de rest van de plaat bevat genoeg interessants om dat te compenseren. Jomsviking is zeker niet het beste werk van de Noormannen en het hele conceptalbum idee voegt muzikaal niet zo gek veel toe, maar als fan kan je deze plaat blind aanschaffen zonder teleurgesteld te worden.
