Bay-Area-thrashmetalband Death Angel heeft nooit het succes en de status bereikt van genre- en generatiegenoten als Metallica, Slayer of zelfs Testament. Je zou kunnen zeggen dat de groep onderschat is, maar de underdogpositie is tegelijkertijd ook de kracht van de formatie met Filipijnse roots. Death Angel is niet verzadigd door succes en heeft mede daardoor nog nooit een slechte plaat uitgebracht. Ook The Evil Divide is ijzersterk en misschien wel hun beste cd sinds comeback-plaat The Art Of Dying.
Het verhaal van Death Angel is opvallend. In 1982 werd de band opgericht in de Bay-Area door vier neven van Filipijnse afkomst. Later werd daar nog een vijfde neef aan toegevoegd: zanger Mark Osegueda. In het kielzog van ‘the Big Four’ bracht het vijftal in 1987 zijn debuutalbum The Ultra-Violence uit. Daarna volgden nog twee platen, maar door een ongeluk met een tourbus viel de band in 1991 al snel uit elkaar. In 2001 kwam de band in een andere bezetting weer samen voor een benefietconcert. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en onder leiding van Osegueda en gitarist van het eerste uur Rob Cavestany brachten de Filipino’s vervolgens nog vier keiharde thrashmetal-platen uit. Nu komt Death Angel dus met de achtste plaat: The Evil Divide.
Bij de eerste track is het meteen al duidelijk dat Death Angel er geen gras over laat groeien. The Moth klinkt als gewapend beton: rauw, intens en snoeihard. De band balanceert zijn gehele bestaan al op de grens van bruut en catchy en laat ook op The Evil Divide weer horen dit kunstje tot in de puntjes te beheersen. Dit doet de groep ook in het tweede nummer Cause For Alarm, wat gelijk één van de hoogtepunten van de plaat is. De openingsriff van de track is er meteen al om in te lijsten, maar eigenlijk valt er op het hele nummer niks af te dingen. Waar veel metalbands uit de jaren ’80 zijn verzand in generieke hakriffs en slappe aftreksels van hun oude snaarwerk, krijgt Death Angel het keer op keer voor elkaar om zijn gitaargeweld fris en verrassend te houden. Het zijn de korte solootjes in Cause For Alarm, maar ook kleine gitaarloopjes tussendoor zoals in bijvoorbeeld Father Of Lies die het interessant houden. Samen met een ritmesectie die gespeeld is met laserprecisie, valt er muzikaal heel weinig aan te merken op de nieuwste langspeler.
Maar ook de vocalen moeten geprezen worden. Het lijkt er op dat de afwezigheid van de band in de jaren negentig de stem van Osegueda gespaard heeft. De frontman klinkt nog steeds alsof hij een Gouden Gids doormidden kan scheuren met zijn strot. Op nummers als Hell To Pay en Let The Pieces Fall klinkt hij weer ongekend fel en rauw. Maar Osegueda en zijn formatie gaan niet alleen maar vol gas op The Evil Divide. De groep is veelzijdiger dan dat. Niet Zwitserszakmes-veelzijdig maar meer als een klauwhamer. Death Angel ramt niet alleen, maar neemt ook de tijd om even een spijkertje los te trekken om even later weer verder te rammen. Dit doet de band bijvoorbeeld met Lost, dat wat langzamer is met meer ingetogen zang, waardoor het gevoel van de track perfect wordt benadrukt. Ook duiken hier en daar wat cleane gitaartokkeltjes op zoals in Father Of Lies en Hatred United, United Hate wat de afwisseling ten goede komt.
Een echte ballad hoef je echter niet te verwachten. The Evil Divide is vooral genadeloos hard, maar wel met ruimte voor experimentele gitaarpartijen en vette hooks. Death Angel brengt met hun achtste studioplaat een blauwdruk uit van hoe een moderne thrashmetal-plaat hoort te klinken.