Alice Cooper geldt al vijf decennia als dé horrorrock artiest van de vorige generatie. Met zijn zevenentwintigste (en waarschijnlijk niet laatste) album Paranormal belooft hij zoveel mogelijk mensen aan te spreken, van oude classicrock- en metalfans tot nieuwe, moderne popfanaten. Maar maakt hij deze belofte ook waar?
Alice Cooper begon als band, maar werd later de solo-act van Vincent Damon Furnier: Alice Cooper wordt gecrediteerd als een van de personen die de look en feel van rock en metal in de jaren zestig heeft gevormd en wiens theatrale kunsten en showmanship het genre permanent veranderd heeft. Naast muziek is Alice Cooper ook acteur, radio-dj en golfspeler.
Meneer Cooper schuwde nooit om een spektakel van zijn podiumshows te maken: hoofden worden door guillotines afgesneden en rollen het publiek in, giftige slangen hangen om de nekken van de bandleden en overal wordt nepbloed gespoten. Alice Cooper staat niet voor niets bekend als ‘The Godfather of Shock Rock’.
Het openingsnummer Paranormal begint met een plukkende snaargitaar die in een soort call en response beantwoord wordt door zwaardere riffgitaren binnen de lange opbouw van het nummer. Het is zeker een lied dat je van Cooper kunt verwachten, aangezien er elementen van classicrock en metal in verwerkt zijn, met de nodige grillige lyrics die de muziek een shockeffect geven. Anders is Dynamite Road, een song dat een gevoel geeft alsof je in een enorme American truck door de west-Amerikaanse woestijn rijdt met een sigaar uit je mond bungelend. Bigbandachtige trompetten laten zich horen in Holy Water: schaduwen van headbangende mannen met lange, zwiepende haren spelen zich voor je netvlies af alsof je de glamrock-dagen van de jaren zeventig bent ingestapt. Genuine American Girl en Rats zijn meer fillerachtige tracks die je van een rockalbum kunt verwachten, terwijl uit onverwachte hoek het meer Pink Floyd-achtige nummer The Sound Of A het album opbreekt.
Na zevenentwintig albums is het niet gek om ervan uit te gaan dat de muziek een beetje op elkaar gaat lijken. Hoewel deze plaat niet met kop en schouders boven de rest van de enorme discografie van Alice Cooper uitsteekt, zitten er wel lekkere tracks tussen met een nieuwe sound die je niet zo snel van de horrorrocker zou verwachten. De theatrale kant van zijn muziek is nog steeds aanwezig, het shockeffect misschien niet meer zo. Alice switcht nog steeds moeiteloos tussen een melodieuze zangstem naar een meer raspige spreekstem en zijn showmanship spat van de cd af en dat zal hij waarschijnlijk na vijftig jaar ook nooit verleren. Gaat classicrock ooit out of style? Dat is een vraag voor een andere dag. Paranormal laat wel zijn dat Alice Cooper nog steeds zijn edge heeft, maar of dat nieuwe harten gaat veroveren? Waarschijnlijk niet.
