Tienerpop, dat is All Time Low. Tienerpop die sinds de oprichting van de band in 2003 menig tiener – of emo – hart sneller heeft laten kloppen. Zijn ze nog net zo poppy als eerste hit Weightless of hebben ze met Future Hearts een volwassener geluid weten te vinden?
Officieel zou het album pas afgelopen maandag 6 april in de schappen verschijnen, maar de band is royaal geweest– het album was een week van te voren al te streamen via het YouTube-account van label Hopeless Records. Een leuk gebaar richting de fans, maar krijgen zij ook wat ze verwachten? Het eerste nummer van Future Hearts is Satellite, dat opent met een krakend geluid. Je komt dit tegenwoordig wel vaker tegen in nummers -en daarmee gaat een stukje originaliteit verloren-, maar gelukkig is de rest van het nummer beter. Het zou een goede opbouw kunnen zijn naar een leuk album.
Maar al snel blijkt dat een misvatting. Kicking and Screaming begint leuk en bouwt voor 3 seconden je verlangen naar het festivalseizoen op door het aftellen aan het begin van de song. Helaas is dat ook het enige positieve dat er te melden valt over het nummer. Het is niet meer dan een standaardliedje dat op geen enkel moment de juiste snaar raakt. Helaas is Kicking and Screaming hier geen uitzondering in. De plaat staat vol met pop die het net niet is en die het waarschijnlijk ook nooit zal worden. Alle nummers lijken op elkaar, bevatten grotendeels standaard gitaarwerk en weinig melodie. Alex Gaskarth zingt in Something’s gotta give het volgende: ‘I’m a cliché in a song and everybody’s singing along’. Een uitspraak die je met veel liefde onderuit wilt halen, maar met de tot nu toe twijfelachtige nummers is daar geen reden toe.
Toch krijgt het album halverwege een kleine boost, de twee opeenvolgende nummers Kids in the Dark en Missing You zijn twee totaal verschillende nummers, maar klinken beide als een verademing. Missing You is een ballad en valt juist daarom zo op tussen de rest van de nummers. Alhoewel ook Kids in the Dark vrij standaard klinkt, is het een up-tempo nummer met hit-potentie. Na nummer drie en vier zakt Future Hearts weer naar zijn oorspronkelijke niveau. Ook het nummer Tidal Waves (featuring Mark Hoppus van Blink 182) kan geen verschil meer maken. Op Bail Me Out is de hulp van Benji Madden (Good Charlotte) ingeroepen maar ook hier is het een kwestie van herhaling en krabbelt het album langzaam voort naar het eind.
Bij een band die tienerpop maakt hoort een frontman die meisjesharten laat smelten. Met Alex Gaskart voldoet All Time Low hier volkomen aan, maar je zult meer moeten hebben dan alleen een leuke frontman. Future Hearts is veel te simpel. De band wil wel maar ze komen niet verder dan een middelmatig album. Het is niet erg om popmuziek te maken maar zorg dan wel dat ook muzikaal het niveau aanwezig is.
