Amanda Palmer – There Will Be No Intermission

Waardering

7

Iedereen heeft wel eens de therapeutische werking van muziek ervaren. Een vrolijk en pakkend album kan je door een regenachtige dag helpen, maar uit onderzoek blijkt ook dat een emotioneel album je humeur stevig kan opkrikken als je in de put zit. Amanda Palmer verkent deze therapeutische werking op haar nieuwe album vanuit de rol van artiest in tegenstelling tot luisteraar. There Will Be No Intermission is Palmers manier om haar verdriet te verwerken.

Door haar uitgesproken karakter en oprechte songteksten kreeg Palmers debuutalbum ‘Who Killed Amanda Palmer?’ aardig wat aandacht toen deze in 2008 uitkwam. Sindsdien heeft de alternatieve rockartiest niet stil gezeten, maar voor het grote publiek lijkt ze compleet te zijn verdwenen. Toegegeven, op het gebied van albums heeft Palmer een aantal bedenkelijke keuzes gemaakt. Zo bracht ze in 2013 een drie uur lang durend album uit dat deels een interview met schrijver Neil Gaiman was, en deels livemuziek van Palmer zelf. Ook ‘Amanda Palmer Performs the Populair Hits of Radiohead on Her Magical Ukelele’ is op zijn zachtst gezegd een bijzonder project geweest. Met There Will Be No Intermission brengt Palmer een filmische set aan nummers met songteksten over kanker, abortus, miskramen, moederschap en verdriet in het algemeen. Een bittere pil dus.

Het album is als volgt opgebouwd: 10 gezongen nummers worden afgewisseld door 10 instrumentale intermezzo’s. Deze intermezzo’s dienen om de stemming van het hierop volgende nummer te introduceren, en slagen hier perfect in. Deze muziekstukken zijn net korte filmsoundtracks en zouden zo af en toe best langer mogen duren, zo mooi zijn ze. De gezongen nummers zijn lang, tussen de 5 en 10 minuten. Dit wil niet zeggen dat deze nummers té lang zijn, integendeel. Palmers keuze om haar persoonlijke leven in aangrijpend detail te behandelen is waar de kracht van dit album ligt. Zo vertelt Palmer in Judy Blume over haar tijd in de brugklas, en hoe ze liever met haar neus in de boeken zat dan vrienden maakte. Niet het meest roerende verhaal op dit album, maar Palmers manier van songwriting maakt het nummer erg aantrekkelijk. De personages uit Palmers favoriete boeken leven samen in haar hoofd en zorgen dat ze de brugklas niet eenzaam hoeft door te brengen. Judy Blume wordt gezongen over een mooie, echoënde pianomelodie, maar Palmers ‘Magical Ukelele’ maakt vaak ook een welkome terugkeer op dit album. Bijvoorbeeld op Bigger on the Inside waarin Palmer zingt over haar overleden broer en de tol die kanker op een aantal van haar dierbare eist. Het nummer laat zeker een indruk achter, maar bevat een gebrek dat vaker op dit album terug komt. Palmer ziet een groot deel van haar album namelijk meer als een uitlaatklep en minder als samenhangende muziekstukken. Hoewel deze manier van nummers schrijven ook zijn charmes heeft (persoonlijker dan dit zal het niet snel worden) neemt het sterk weg van de samenhang van de muziek. Zo zijn A Mother’s Confession en Look Mummy, No Hands geweldige verhalen over moederschap. Deze nummers voelen echter meer alsof Palmer uit haar dagboek voorleest, in plaats van dat ze haar persoonlijke ervaringen en emoties omzet tot muziek. Het gevolg is dat There Will Be No Intermission weinig reden geeft om er vaker naar terug te komen.

De aantrekking tot There Will Be No Intermission zal sterk van persoon tot persoon verschillen, aangezien het zo’n uniek album is. Als je van persoonlijke en goed vertelde verhalen houdt is dit album zeker een aanrader om in ieder geval eenmaal door te luisteren. Of dit album daarna nog zijn aantrekkingskracht behoudt is nog maar te bezien.