De Australische hiphopartieste Tkay Maidza heeft op al jonge leeftijd een naam voor zichzelf opgebouwd, grotendeels te danken aan haar veelzijdigheid. Tournees met popartiesten als Charlie XCX en Troye Sivan, onderwijl features binnenhalend van hardcore hiphopartiesten als Killer Mike en JPEGMAFIA. Op haar nieuwe EP, Last Year Was Weird Vol.2, bewijst Tkay meedogenloos dat beide kanten van het spectrum haar niet intimideren.
Het is twee jaar sinds Tkay’s volume 1 van haar EP reeks uitbracht. Op dit punt in haar carrière was het al lastig haar vaardigheden als rapper in twijfel te trekken. Ze is snel, gevat, en past haar flow op iedere productie met gemak aan. Het was nu aan Tkay om aan te tonen dat haar repertoire niet beperkt was. Vastbesloten dit punt over te brengen werd Last Year Was Weird vol. 1 een EP waarop we leerden dat haar zangstem wel degelijk mooi genoeg is om een R&B of pop-rap nummer aan te voeren, maar ook werden hier haar gebreken duidelijk. Met een ietwat timide stem was het moeilijk te zeggen dat TKay de longen uit haar lijf zong. Daarbij leek de productie haar stem vaak op te slokken. Ze leek enkel sporadisch zelfverzekerd de voorgrond op te zoeken. Dat deze gebreken verleden tijd zijn wordt in volume 2 meteen duidelijk gemaakt.
Flowers trapt deze EP ontspannen af met een productie bestaande uit elektrische gitaar en high-hats. Zelfverzekerd en gepassioneerd neemt Tkay de voorgrond om een verhaal te vertellen over het najagen van haar dromen en doelen: “My peddles fly, they can fly, but they can fall if I don’t take my time.” Op 24k zingt ze het refrein als een volleerd R&B zangeres en produceert ze een onmiddellijke oorwurm. Het nummer kent een plotselinge verhoging in tempo, maar wie denkt dat Tkay enkel twee versnellingen weet te hanteren wordt na dit nummer genadeloos verrast.
Shook slaat in als een bom en vormt meteen een hoogtepunt op deze EP. Tkay mixt een pakkend refrein met een beat waar je onmogelijk stil op kan blijven zitten. Ze rapt zelfverzekerd en schakelt van een trage naar een bliksemsnelle flow in een ommekeer. Dit momentum zet ze door met het hierop volgende Awake. Een lijflied voor iedereen die midden in de nacht wakker ligt met gierende energie door zijn lichaam. Gerapt op een beat die toepasselijk een huizenblok wakker kan houden en met teksten waarop Tkay laat weten dat geen enkele productiesoort haar nog kan overschaduwen: “If the beat is David I’m Goliath.”
Op Grasshopper omarmt Tkay de industriële rap waar ze voorheen enkel mee durfde te flirten. Opnieuw feilloos en charismatisch gerapt over een beat bestaande uit wat lijkt sirenes en gierende banden. Een enorm contrast met het hierop volgende You Sad. Een nummer zo charmant en speels dat het bijna uit een kinderserie lijkt te komen, was het niet voor Tkay’s brutale en uitdagende teksten over een man die haar probeert in te palmen. Last Year Was Weird Vol. 2 sluit uitstekend af met PB Jam en Don’t Call Again, waarin ze zowel haar rapvaardigheden als haar oor voor een pakkend refrein samenvoegt.
Er is weinig aan te merken op Tkay’s tweede EP. Niet alle refreinen zijn even pakkend als Shook, en niet alle teksten zijn zo vlijmscherp als op Awake, maar er is geen moment op deze EP waarop Tkay kwalitatief afzwakt. Ze tackelt ieder nummer vol overgave en komt succesvol uit de strijd. Of ze dit op een groter project ook waar kan maken valt nog te bezien, maar haar volgende album is er zeker een om naar uit te kijken.
