My New Moon is het zevende studio album van de 41-jarige Amos Lee. Het is de opvolger van het in 2016 verschenen Spirit. Lee zegt op Spotify dat deze plaat een product is van diepgaande menselijke ervaringen als verlies, verdriet, hoop, genezing, liefde, leed en verjonging. Dat klinkt zwaar en laat je geloven dat dit geen gemakkelijke kost wordt.
Dat is maar deels zo. Muzikaal is de plaat vrolijk van toon en niet zwaar op de hand. Opener No More Darkness, No More Light lijkt een opbeurend liedje. De gitaar die het liedje van ritme en Afrikaanse klanken voorziet, doet denken aan de muziek van Paul Simon’s Graceland. De geschiedenis achter het nummer is echter zeer tragisch. Het is geïnspireerd op de schietpartij op de Stoneman Douglas High School in Parkland, Florida. Daarbij kwamen zeventien mensen om het leven. De tekst was al klaar, maar Lee heeft het een dag na de ramp herschreven. Hij was overmand en onder de indruk van de verhalen van de kinderen die er bij aanwezig waren. ‘And a trail we choose to follow / It’s as cursed as it is blessed’ is een deel van de tekst en gaat over de Amerikaanse wapenwetgeving.
Little Light is een echt soul nummer met een aanstekelijk ritme. Ook dit liedje heeft een speciale en diepere betekenis voor Lee. In 2011 had hij een ontmoeting met de ouders van een elfjarig kindje dat streed tegen kanker. Het bleek dat zij samen luisterden naar de muziek van Lee en daar kracht en hoop uit haalden. Voor Lee was dit ook een eye-opener: het maakte hem duidelijk dat hij meer losmaakte met zijn muziek dan hij ooit had durven dromen. Met dit in het achterhoofd kruipt het kippenvel over je armen als je de volgende tekst hoort: ‘Some days I feel like I’m against the wall / But then I look at you standin’ strong and tall against it all’ … ‘Now I’m gonna keep lookin’ for the stars in the sky’.
Het overlijden van de oma van Lee krijgt een plekje in All You Got Is A Song. Een mooi soulvol liedje met achtergrondzang en strijkers. Hij zingt hier letterlijk het verdriet van zich af. Een waardig eerbetoon aan een vrouw die duidelijk heel belangrijk voor hem was.
Het album is een emotionele achtbaan zonder dat dat ergens geforceerd of nep overkomt. Lee heeft de gave om zijn emoties te verpakken in prachtige, gevoelige liedjes die je als je luistert weten te raken en onder je huid kruipen.
