Klaarblijkelijk uit het niks brak Arcade Fire in de vroege ‘00s door en verwierf al snel een haast mythische status binnen de indierock. Met hun debuut Funeral toonden ze dat euforie en emotie hand in hand gaan, en in de daaropvolgende albums Neon Bible en het Grammy-winnende The Suburbs kreeg de muziek van de Canadese band nóg meer lagen.
Toch is die mythische status van de band de afgelopen jaren flink beproefd. De band lijkt als enige tijd in een creatieve dip te zitten, zoals bleek uit de matig ontvangen albums Everything Now en We. Daarnaast kwamen er in 2022 meerdere beschuldigingen van seksueel wangedrag aan het adres van frontman Win Butler, hoewel Butler altijd heeft beweerd dat de interacties wederzijds en met toestemming waren. Ondanks dat Pink Elephant gemaakt is in de schaduw van deze aantijgingen, wordt de spreekwoordelijke olifant in de kamer nergens expliciet benoemd op dit album. In plaats daarvan lijkt Arcade Fire simpelweg door te gaan waar het gebleven was.
En dat was dus niet bepaald het hoogtepunt van hun carrière. De twee voorgaande albums, Everything Now en We horen zeker niet bij het beste werk van de Canadese band en is, op bepaalde lichtpuntjes na (Age Of Anxiety I, Everything Now), tamelijk inspiratieloos. Pink Elephant kampt met soortgelijke problemen. Dit is nog het best te horen op de tracks op de tweede helft van het album. I Love Her Shadow mist de urgentie en euforie die juist zo kenmerkend was voor Arcade Fire, en klinkt meer als een recht-toe-recht-aan popnummer onder een EDM-beat die in 2015 al uit de mode zou zijn. Even cliché is de tekstuele hook ‘Breaking into heaven tonight’ dat bij herhaling wordt gezongen op dit nummer. Alien Nation lijkt met hetzelfde lot als niemendalletje bezegeld te zijn, totdat de beat tegen het eind iets weg krijgt van de hard-techno chaos van Gessafeltstein, dat het nummer tóch nog redt. Helaas dat je je door meer dan twee minuten aan middelmatigheid moet ploegen voordat je tot dit punt van de track komt.
Pink Elephant kent echter zeker ook sterke punten. Op de drijvende ballad Year Of The Snake is een vleugje van de oude Arcade Fire te horen, terwijl Circle Of Trust voortborduurt op de duistere discosferen van voorgaande albums Reflektor en We. Helaas bevestigen deze sterke punten dat het album wordt overschaduwd door een veelvoud aan vergeetbare songs.
Al met al meandert Pink Elephant tussen flarden die Arcade Fire begin 2000 zo goed maakte en het gebrek aan richting dat het laatste decennium kenmerkt. Hoewel er momenten zijn waarom Arcade Fire even herinnert aan de band die ooit een generatie aan indierockliefhebbers wist te raken, overheerst op dit album het gevoel van creatieve stagnatie.
