Car Seat Headrest is allang niet meer het soloproject van zanger en multi-instrumentalist Will Toledo die op zijn slaapkamer lofi-hitjes maakt over hoe het is om jong te zijn en te worstelen met zowel de woeste wereld als jezelf. Integendeel. Car Seat Headrest is nu een volwassen band die, klaarblijkelijk, op het punt van haar carrière is gekomen om een rockopera te maken. Over een fictieve band die als clowns langs universiteiten tourt nota bene. Op The Scholars is te horen hoe dat klinkt.
Maar, eerst is het handig om te stellen wat wél hetzelfde is gebleven aan de muziek van Car Seat Headrest. Zozijn er nog steeds de vele referenties naar verschillende vormen van kunst. Al op opener CFF (I’m gonna stay with you) passeren middeleeuwse Spaanse gedichten, Franse kerstliedjes, tekenfilms op Cartoon Network en de Bijbel de revue. Daarnaast zijn er ook op dit album weer motiefjes die telkens terugkomen op meerdere songs, waardoor het album meteen als een coherent geheel aanvoelt. Zo komt de zinsnede ‘You can love again/If you try again’ terug in de eerder uitgebrachte single Gethsemane, maar ook op Planet Desperation.
Dat nummer, Gethsemane, vormt samen met het catchy The Catastrophe (Good Luck With That, Man) het sterke middenstuk van dit album. Op The Catestrophe wordt het ontstaan van de fictieve band CFF bezongen, die wordt opgericht uit een drang naar escapisme. ‘We should start a band, lose all touch with the real world.’. Twee nummers later gaat het al over het feit dat een van de fictieve bandleden is ontvoerd door de duivel, omdat ze mensen uit de dood terug kon halen. Het kan snel gaan op een album van Car Seat Headrest. Het verhaal dat wordt vertolkt is in elk geval niet doorsnee, al moet het je ding zijn. En je moet er de aandacht voor hebben.
Dat laatste is lastig, gezien het allemaal soms wat langdradig aanvoelt – zowel individuele nummers als The Scholars in het geheel. Met ruim 70 minuten is de speeltijd erg lang, zonder dat de muziek interessant genoeg is om de aandacht vast te houden. Zo is Equals een beetje een niemendalletje en weet rockballad Reality slechts met vlagen te boeien. En, ondanks dat Car Seat Headrest bij uitstek een band is die lange nummers kan laten boeien (denk aan Famous Prophets (stars) van Twin Fantasy, of Ballad of Costa Concordia van Teens of Denial), werkt dat op het bijna 20-minuten durende Planet Desperation net iets minder goed.
Op The Scholars is duidelijk te horen dat Car Seat Headrest een nieuwe, volwassenere richting op is geslagen. Het geluid is voller, maar daardoor ook een stuk minder rauw. Op individuele songs kunnen ze zeker nog imponeren, maas als geheel mist The Scholars de urgentie en energie die eerdere albums zo meeslepend maakten. Car Seat Headrest klinkt volwassener dan ooit, maar verliest in deze ambitieuze rockopera soms zichzelf in de veelheid aan ideeën.
