Drie jaar geleden startten Andrew Davie en Kevin Jones Bear’s Den. Onderweg kwamen ze Joey Haynes tegen en sindsdien is het hard gegaan met de band. Ze tourden met hun muziek de hele wereld over, brachten twee succesvolle ep’s en het album Islands uit. Het succes werd te veel voor Joey, die eerder dit jaar besloot te stoppen met de band om meer tijd te besteden met familie en vrienden. Nu zijn Andrew en Kevin weer samen en terug met het nieuwe album Red Earth & Pouring Rain. Kunnen we nog harmonieuze folk nummers verwachten of is de band, net als Mumford & Sons, een andere weg ingeslagen?
Continu reizen en op elkaars lip zitten heeft een enorme impact op de band en de onderlinge verhoudingen. Deze drie jaar durende reis door de VS, Canada, Europa en Australië heeft een onbevangen progressie als gevolg in de nieuwste plaat van de twee. Waar banjospeler Joey de muziek achter zich liet, breidde de band zich uit met vier tourleden. Andrew Davie begon in Hilversum met het schrijven van nummers en afgelopen mei begonnen ze met opnemen. Dit deden ze samen met ervaren producer Ian Grimble, bij de Rockfield Studios in Wales.
Het resultaat is een popalbum dat begint met de geweldige titelsong Red Earth & Pouring Rain. De invloeden uit de 70s en 80s zijn hier duidelijk terug te horen, van de drums tot aan de geluidseffecten. Zo loopt de openingstrack moeiteloos over in Emeralds, waar Davie zich van z’n beste kant laat horen en een gitaarsolo het geheel helemaal afmaakt.
Het twaalfdelige project kent een verbluffende start en laat langzaam het tempo zakken met tracks als Dew on the Vine en Roses on a Breeze.
De eerste vier nummers monden uit in New Jerusalem, het eerste stukje folk. Dat begint met een akoestische gitaar en terwijl langzaam ook de banjo instroomt voelt dit weer als het magische en tegelijkertijd herkenbare geluid van Bear’s Den. Het is een zeldzaam en kort moment dat opgevolgd wordt door Love Can’t Stand Alone en de single Auld Wives. Het gebrek aan deze herkenbaarheid maken ze later goed met de afsluiting van het album, in de vorm van Gabriel en Napoleon.
De overheersende thematiek van verdriet, verlies en spijt drukt een donkere stempel op de teksten. Deze zijn, net als op Islands, verfijnd en zeer poëtisch. Zo begint het openingsnummer met: “I’ve Been running forever love, forever love. I’ve been running away. I forget what I’m running from. But it still scares me today.”.
Met Red Earth & Pouring Rain laten Kevin Jones en Andrew Davie zien dat ze zich als band verder hebben ontwikkeld, maar tegelijkertijd hun roots niet zijn vergeten. Minder ruimte voor akoestische indie folk, maar des te meer voor melancholieke muziek gegoten in catchy pop- en rocknummers. Het blijft harmonieus en zeker het luisteren waard.
