Deze voormalige dakloze die over de straten van Parijs slenterde wist in 2015 de Mercury Prize te winnen met zijn eerste plaat At Least For Now. Nu is hij één van de meest invloedrijke personen in het Verenigd Koninkrijk. De verwachtingen voor nieuwe plaat I Tell A Fly zijn dan ook torenhoog.
Begin dit jaar kregen we al een vluchtige blik in Benjamins bezigheden, toen hij in samenwerking met Gorillaz het nummer Hallelujah Money uitbracht als antwoord op de inauguratie van president Trump. Dit nummer blijkt nu een voorbode te zijn geweest van wat we op zijn nieuwe album konden verwachten: politiek geladen, huiveringwekkende eerlijkheid, angstaanjagende – bijna operateske – vocals en een muzikale genialiteit die je haast van niemand anders kan verwachten.
Het is erg ingewikkeld om met dit album over afzonderlijke nummers te spreken. Het klinkt meer als één geheel, met verschillende acts en onderdelen die samen een integrale puzzel vormen. Leidraad binnen de hele plaat zijn de expressionistische, bijna avant-gardistische piano en klavecimbel toonzettingen. Om toch iets over de nummers te zeggen, begint Farewell Sontana met een luguber slaapliedjesachtig pianofragment, gecombineerd met lagen van verheven stemmen en elektronische geluiden. Clementines zeer heldere stem is snel te onderscheiden. In Better Sorry Than Asafe combineert hij dit geluid met meer tribalachtige percussie en stemvervormingen. Vaak valt de muziek middenin een lied helemaal stil, om vervolgens een andere wending te krijgen – eerst alsof de track is afgelopen, maar vervolgens blijft het nummer toch hetzelfde. Phantom of the Aleppoville vertelt het verhaal van Syrische vluchtelingen, in associatie met Benjamins eigen verleden waarin hij erg gepest werd. Het is moeilijk om er met je hoofd bij te blijven, omdat de sfeer binnen het nummer je steeds op het verkeerde been zet. Af en toe zijn er subtiele invloeden uit andere genres zoals hiphop en pop horen, maar snel genoeg gaat iedere track dan toch weer een andere kant op.
Benjamin Clementine experimenteert erg veel, iets dat misschien niet voor iedereen is weggelegd. De liedjes zijn nogal inconsistent, wat voor verwarring en misschien zelfs ergernis kan zorgen. De vocale en instrumentele elementen zijn echter wonderschoon. Het album is briljant, maar die medaille heeft een keerzijde: I Tell a Fly is een cd waar je erg bij moet stilstaan. Het vertelt een poëtisch verhaal. Het past niet in het rijtje cd’s die je in je auto draait of waarvan je nummers op de radio zult horen. Het is een album dat je een paar keer goed wil luisteren tot je er alles van begrijpt.
Dit album is net een roos die zich langzaam ontvouwt tot een perfecte creatie. De muzikaliteit, instrumenten en vocals in combinatie met poëtische, emotionele en politiek geladen teksten maken Benjamin Clementine tot een muzikaal genie waar iedereen naar smacht.
