Het had het einde van de wereld kunnen worden. Of in ieder geval van het internet. Rond middennacht bracht wereldster Beyoncé, ook wel Queen Bey of Yoncé, uit het niets haar vijfde titelloze album uit, 14 nummers en 17 videoclips. Een ‘visueel’ album zoals Bey het zelf noemt. Geen promo, aankondigingen, magazine covers; geen enkele aanwijzing dat er een nieuw album aankwam dit jaar. En wat een verrassende plaat is het.
Ook ik kreeg hartkloppingen toen ik erachter kwam dat Beyoncé uit het niets haar nieuwe album op iTunes had gezet. Toen ik eenmaal eraan toe kwam om het album te luisteren wist ik het niet zo goed. Het klonk wat onwennig. Na meerdere malen luisteren wist ik wel: Beyoncé is terug! En hoe!
Het leek erop dat Beyoncé dit jaar alleen maar bezig was met geld verdienen. De tour, de pepsi-promo, de snippets van Grown Woman en Standing on the Sun, en de reeks magazine covers. Ze was terug, maar geen nieuwe muziek te bekennen. Het enige wat ze deed was een mini reünie met Destiny’s Child tijdens haar Super Bowl-optreden.
Maar dat is allemaal vergeven. Want Beyoncé is het eerste album van Bey dat als een volledig album voelt. We hebben hier niet te maken met een album waar 4 grote hits opstaan en verder vullertjes die alleen maar fans weten te waarderen. Dit is een album die volledig weergeeft wie Beyoncé is: een sterke, gelukkige, succesvolle vrouw met emoties, die ook haar seksuele behoeftes heeft. So bow down, bitches!
Muzikaal zit Beyoncé vol met sluwe, harde Alt-R&B beats, afgewisseld door sensuele R&B slowjams á la Dance For You. Iets wat maar weinig commerciële artiesten durven. Of beter gezegd, weinig vrouwelijke popartiesten. Beyoncé speelt niet veilig maar neemt een volledig nieuwe route die meer richting Kanye West’s Yeezus gaat. Zo heeft ze samengewerkt met Pharrel, Justin Timberlake en Timbaland aan het geweldige Blow. Een swingend disco nummer die je moeilijk kan weerstaan. Probeer maar, lukt je niet.
Op Pretty Hurts is ze het meest kwetsbaar. Onder een elektronische beat zingt ze over innerlijke schoonheid: ‘Shine the light on whatever’s worse. Tryna fix something. But you can’t fix what you can’t see. It’s the soul that needs the surgery.’ Hoogtepunt van het album is Haunted. Een ‘haunting’ nummer dat alle kanten opgaat. Ze spit frustraties uit, zingt sluw terwijl de beat alle kanten opgaat.
En zo zijn er vele hoogtepunten, nauwelijks dieptepunten, op Jay-Z’s schandalige rap in Drunk in Love na. De gastartiesten, op manlief na dus, Drake, Frank Ocean en haar kroost Blue Ivy werken ontzettend goed. Mine met Drake is een opzwepend liefdes-anthem. Het is een ode aan de liefde. ‘Stop making a big deal, out of the little things. Let’s get carried away,’ zingt ze onder stompende beat. Ook Drake’s bijdrage is alles wat je van Drake verwacht en meer. Of de slowjam met Frank Ocean Super Power. Waarbij Frank een mooie bijdrage levert. Het bijzondere is dat Beyoncé de leider is. Zij is de heerser van haar muziek en niet meer of minder. Zelfs Blue is niet zomaar een lief moeder-dochter nummertje. Het is een ode aan moederliefde, waarbij we op het einde Blue Ivy een paar woordjes horen spreken.
Dus of het nou op de swaggerjack van ***Flawless is of het mix van R&B en pop op XO, Bey heeft eindelijk een album gemaakt die van haar is, een album die eindelijk een inzicht geeft over hoe Beyoncé haar leven ziet, over zaken denkt en samen met een geweldig team aan songwriters en producers een album in elkaar heeft weten te zetten zonder aan verwachtingen te voldoen; ze toont eindelijk lef.
Beyoncé is misschien wat wennen maar het is een waar meesterwerk. De grote verrassing van het jaar waar we over een paar jaar over zullen spreken. Het laatste album dat dit geweldige jaar in muziek afsluit met kracht en passie.
