A Storm Is Coming is alweer het vierde solo-album van Bjørn Riis. Riis is vooral bekend als lead-gitarist en zanger van de Noorse band Airbag. De laatste jaren staat dat project op een wat lager pitje en werkt hij meer solo. Riis zit niet stil want zijn vorige releases, Coming Home en Forever Comes To An End, dateren van respectievelijk 2018 en 2017. Tussendoor heeft hij ook nog getourd en dus deze plaat geschreven.
When Rain Falls is de opener van deze cd en de eerste twee minuten lijken je te hypnotiseren. We horen een regenbui, wat Keltische klanken en een gitaar. Dan slaat Riis zijn elektrische gitaar aan met een stevige, pakkende riff. De drums zijn ook op de voorgrond aanwezig. Het middenstuk klinkt wat onbestemd en lijkt op een jazz-achtige jamsessie. Na ruim zes minuten horen we voor het eerst de stem van Riis en klinkt de track meer als een rockballad. When Rain Falls is een prachtnummer en legt de lat voor dit album hoog. Enige minpuntje is de outro van ruim twintig seconden, dit is totaal overbodig.
Icarus is een typische Bjørn Riis-song. Een heerlijk ritme, verfijnd gitaarspel en de prettig klinkende stem van de Noor. Ook de opbouw is kenmerkend, een rustig begin en toewerkend naar een climax waarbij stem, gitaar en drums elkaar opstuwen. Dan volgt weer even een rustige passage, om vervolgens los te barsten in een orkaan van gitaargeweld.
You And Me is een prachtige, gevoelige ballad die gedragen wordt door de stem van Riis en de zich herhalende akkoorden op de elektrische gitaar. De keyboard geeft het nummer een mystieke waas die er heel goed bij past.
Hoogtepunt van de plaat is Stormwatch. Een track die heel rustig van start gaat, maar waar steeds een laag bijkomt. De constante factor in het geheel is de zang van Riis. Stormwatch ontwikkelt zich in ruim veertien minuten van rockballad met een ingetogen middensectie tot een heavy metal-achtig muziekstuk. Helaas is dat stevige gedeelte van korte duur en keert de rust weer terug. Vervolgens kabbelt het naar het einde toe. Het gevoel wat achterblijft is dat er meer in het nummer had gezeten en dat het enigszins afgeraffeld lijkt.
This House is niet echt onderscheidend en eigenlijk meer van hetzelfde. Dezelfde muzikale opbouw en ook weer veel rustigere stukken, waardoor het nooit echt spannend of boeiend wordt.
De afsluiter Epilogue lijkt rechtstreeks afkomstig van Ad Visser’s Brainsessions. Een track die niets toevoegt of muzikaal uitdagend, vernieuwend of kenmerkend is. Je ruikt bijna de wierook en ziet de Boeddhabeelden voor je. Het is een compleet raadsel waarom deze track op dit album voorkomt.
De conclusie is dat vikingrocker Bjørn Riis een begenadigd muziekmaker is die heel graag dit album uit wilde brengen. Misschien wel iets té graag, want het eindresultaat komt wat overhaast over. Het is een typisch Riis-album met enkele niet te begrijpen keuzes erop. En dat is zonde, want er had veel meer ingezeten.
