De naam Blanko zal voor veel mensen nog onbekend zijn. Wellicht doet zijn echte naam wél een belletje rinkelen. Blanko is sinds twee jaar de alias van zanger en gitarist Jan de Witte, die voor het grote publiek dan weer bekend is als voormalig gitarist van de 3J’s. Hij nam in 2013 die rol in de band over van zijn vader, maar besloot zichzelf in 2019 toch op het solowerk te storten. Wie de scheurende gitaren op zijn eerste soloplaat hoort, heeft mogelijk toch even nodig voor het besef indaalt dat dit diezelfde gitarist is als van het Volendamse zangersgroepje.
Blanko debuteert met Music By Blanko, een treffende titel voor een bundel van elf gevarieerde songs. De eerste single dateert al uit oktober 2019, daarna volgden er nog zes. Toch wist de zanger zichzelf, ondanks zijn faam in de palingsound, nog niet echt in de kijker te spelen als Blanko. En dat is onterecht, want een groot deel van zijn soloplaat is best oké.
What Is Real, die debuutsingle, was sowieso al een verrassend sterke eerste track. De aangedikte gitaarriffs trekken de aandacht, dat werkt goed. Een jaar na de release vond de zanger ook nog enige coronablues: hij presenteerde Damn Pandemic. Beide tracks behaalden een plek op de plaat, net als de vier andere singles. Toch springen deze twee op de gehele tracklist het meest in het oog. Vooral Damn Pandemic is erg goed, met een paar leuke gitaarriffs en ietwat rauwe vocalen.
Datzelfde geldt voor Alive At Night, ook iets rauwer, met pakkende vocalen en gezellige backing vocals. Verder verdient Live And Let Rock N Roll nog een eervolle vermelding: met name het begin maakt de plaat een beetje een outsider. De experimentele koortjes in het intro zijn best leuk gedaan. Je merkt dat Blanko vaak het experiment op zoekt. De plaat is dan ook volledig do it yourself: Blanko schreef, produceerde en mixte alles zelf. Toch is hij ook voorzichtig met zijn experimentjes. Blanko kleurt nooit buiten de lijntjes. Sterker: hij kleurt vaak niet eens in de buurt van de lijntjes.
Music By Blanko is een prima album, maar ook niet meer dan dat. De tracks lijken behoorlijk op elkaar en de plaat staat vol met toch veilige keuzes. Dat verveelt snel. Blanko lijkt op zoek te zijn naar de randjes, maar raakt ze nooit. Dat is jammer. De plaat heeft de potentie van een sterk rockalbum, maar de daadwerkelijke uitvoering is nu niet meer dan een met gitaren gevuld popalbum, vermomd als rockplaat. En daar hebben we er al zoveel van.
