Bruce Hornsby gaat al heel wat jaartjes mee in de popwereld. Zijn grote doorbraak had hij samen met zijn begeleidingsband The Range in 1986 met megahit The Way It Is. In de loop der jaren ging hij solo, speelde hij tot de dood van Jerry Garcia bij de legendarische supergroep Grateful Dead, won hij drie Grammy Awards, maar leverde hij vooral mooie albums af. Album nummer 21 is nu uit en heet Absolute Zero.
In tegenstelling tot het vorige album Rehab Reunion is de piano gelukkig weer terug als belangrijk element in de muziek van Hornsby. Absolute Zero begint echter met de drums van oude rot in het jazzvak Jack DeJohnette, waarna de prachtige stem van Hornsby de hoofdrol overneemt. In een jazzy ritme en onder begeleiding van zijn piano volgt een sfeervol nummer dat een goede basis vormt voor de rest van de plaat.
Bijzonder relaxed is de sfeer in Cast-Off, waarin Hornsby wordt bijgestaan door Justin Vernon en S. Carey, respectievelijk frontman en drummer van de folkband Bon Iver. Op het eerste gehoor passen de stemmen van Hornsby en Vernon niet echt bij elkaar, maar na Cast-Off besef je dat dit een gouden combinatie is. De heren lijken een duel aan te gaan wie op de voorgrond zingt en wie het tempo bepaalt, waardoor hun stemmen steeds meer één worden. Cast-Off is mede daardoor een voorbeeld van een goede mix tussen jazz en pop. Ook bij Meds is een belangrijke rol weggelegd voor leden van Bon Iver. Dit nummer wordt prachtig opgebouwd. Van rustig naar midtempo, even terug naar standje rustig om vervolgens met een voltallige band het nummer naar een geweldig hoogtepunt te brengen.
Never In This House is een compositie die echt in het straatje van Hornsby past. De maestro achter zijn piano, indrukwekkende (maar herkenbare) teksten en een prachtige vocale ondersteuning van de zingende zusjes van The Staves. De klassieke instrumenten van yMusic maken het plaatje helemaal compleet: Never In This House staat als een huis. yMusic is een modern kamerorkest uit New York dat bestaat uit trompet, fluit, klarinet, viool, altviool en cello.
Wennen is het woord dat het beste past bij Voyager One. Het is een druk nummer met het volledige kamerorkest in een moordend tempo. Het geheel komt nogal verwarrend over, zeker voor de gemiddelde popliefhebber. En dan moet het pure jazznummer The Blinding Light Of Dreams nog komen. Dit nummer is voor de popfanaat waarschijnlijk een stapje te ver op de jazzladder. Gelukkig is er nog het mooie ingetogen White Noise dat eerst à la Gary Brooker (Procol Harum) en later meerstemmig wordt gezongen.
Door de vele wisselingen van stijlen is Absolute Zero een complex album geworden van een man die nog steeds als een geweldige zanger en songwriter kan worden beschouwd. Liedjes schrijven en improviseren zit Bruce Hornsby overduidelijk in zijn bloed. Gezien de kwaliteit van Absolute Zero kan hij op deze manier nog jaren mee.
