BRUUT! is er in het verleden al succesvol in geslaagd om jazz samen met andere genres te mengen. Op hun laatste project, Superjazz!, verdiepte de band zich bijvoorbeeld in een menging met hardrock. Er zijn momenten op dit album waar je net als bij een rockconcert je ogen wil sluiten en je haren meeslaan op de maat van de muziek. De band speelt niet op safe en hun speurtocht door verschillende genres maakt het één van de meest interessante Nederlandse bands van dit moment. Voor V beloofde de band om een funky en dansbaar album neer te zetten. Met het uiteindelijke resultaat doet de band zijn naam eer aan.
De openingsnummers, Lopez en Maestro, slagen erin om de swingende sfeer voorzichtig in te wijden. De saxofoon en het elektrische orgel, twee instrumenten die een grote rol spelen bij de pakkende melodieën van dit album, brengen een vrolijk en aangrijpende start van V. Het doet je vingers alvast knippen en je hielen tegen de vloer tikken. Misschien dat je billen al met de maat mee swingen, zoals ze dat in de jaren 50 op de dansvloer deden. Als BRUUT! iets goed kan is het deze vintage sfeer neerzetten. Het nummer Bud is hier het beste voorbeeld van. Het is een kalme afwisseling voor het energieke V en laat de diversiteit van de band zien. De saxofoon leidt een ontspannen en emotievolle melodie, terwijl op de achtergrond sfeervol de hihats van de drums en het orgel speelt. Je waant je in een rokerig café in je netste outfit met een glas whisky in je hand.
Phteven en Watkins blinken wat minder uit. Beide worden na een tijdje oninteressant en tonen minder karakter dan vele andere nummers op V doen. Wat de band ons beloofd had, barst pas echt los bij Vox. Het tempo schiet omhoog. Het orgel neemt hier op de hoogtepunten de voorgrond en geeft een melodie die een glimlach op je gezicht trekt. Het zo pakkend en opwekkend dat het onmogelijk is er niet op te willen dansen. Dit samen met de geweldige opbouw door Vox heen maakt dit één van de meest swingende nummers die de band tot nu toe gemaakt heeft. Het hierop volgende Klets is al even funky. De saxofoon neemt de leiding en brengt opnieuw een enorm pakkende melodie. De nummers zijn lang, maar geen seconde is saai.
Met het korte Les neemt het album weer een nodige stap terug in energie. Instrumentaal is dit niet het meest complexe moment op V, maar het slaagt erin een kalmerende en toch vrolijke sfeer neer te zetten. Vingers gekruist dat de herfst wat vroege sneeuw brengt dit jaar, want Les en Bud zijn perfect om in een warm huis met een mok chocomel te luisteren. BRUUT! kan dit album niet afsluiten met een sisser en het laatste nummer, Peewee, slaat dan ook in als een bom. De saxofoon galmt en de drumkit klinkt alsof hij bijna uit elkaar valt. Er zijn momenten op Peewee waar je een moshpit op zou kunnen starten. V eindigt op een enorm hoogtepunt en doet je verlangen naar meer.
BRUUT! heeft met V een sfeervol en toch dynamisch album neergezet. Hoewel sommige nummers meer karakter tonen dan andere is het geheel strak in elkaar gezet en zwakt niet af. Bovenal slaagt de band erin een toegankelijk album neer te zetten. Je hoeft niet een enorme jazzfan te zijn om van V te genieten. Een liefde voor energievolle en swingende muziek is al goed genoeg.
