Normaliter zijn er binnen een theatervoorstelling drie acts om een verhaal op te bouwen. Een setup, gevolgd door de confrontatie en uiteindelijk de ontknoping. Waarom dit relevant is voor een recensie van Christine And The Queens? Bij liveshows van de act wisselen dansroutines en theatrale opvoeringen elkaar moeiteloos af. Zo is het huidige album PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE ook een logische vervolgstap om dit idee binnen zijn studiowerk te vatten. En het wil nou net zo zijn dat zijn nieuwste plaat in drie delen is verdeeld. Zanger Redcar brengt in het huidige verhaal een ode aan diegenen die zich alleen voelen op het gebied van de liefde. Daarmee is het album een lange zit met zijn ruim anderhalf uur. Dat maakt geen seconde echter overbodig, want Redcar kondigt aan het begin al aan: ‘Everything is glorious’. Dat probeert hij klaar te spelen door elk detail, hoe klein ook, volledig uit te werken. Elk puzzelstukje past op zijn plek en elke noot kent zijn functie.
De eerste act binnen een voorstelling betreft de setup. Vanaf minuut een is duidelijk dat Paranoïa een duistere trip langs alle emoties is. Zo ontvouwt een triphopachtige sound zich op Tears Can Be So Soft met de breekbare stem van Redcar als middelpunt. In de song wordt de reinigende werking van tranen bezongen, met als boodschap dat het goed is om jezelf af en toe bloot te geven. True Love doet datzelfde kunstje nog eens dunnetjes over later op de tracklist. Hier valt daarnaast ook duidelijk de gelaagde productie op. Waar deze spaarzaam was op voorganger Redcar, is er hier duidelijk meer gesleuteld aan de sound.
Of dit ook betekent dat de platenmaatschappij de portemonnee heeft willen trekken terwijl dat bij de vorige plaat niet zo was, is onduidelijk. Redcar heeft zich meermaals negatief uitgelaten over de uitgever van zijn muziek ten tijde van de release van het vorige album. Maar door de sterke focus op detail lijkt het hier alsof iedere sample, keyboardtoon en drumbeat precies geplaatst is op de plek waar die thuishoort. Tel daar de vele features bij op en dan lijkt het inderdaad dat er meer financiële middelen vanuit de platenmaatschappij in deze plaat zijn gestoken.
Tijdens de tweede act ontwikkelt een verhaal zich tot een conflict. De muziek zoals op het eerste deel weergegeven, is verder uitgebouwd op het tweede deel. Dit wordt af en toe op een hele minimalistische manier gedaan. A Day In The Water en Flowery Days zijn hele delicate songs. Op elk moment lijkt de zangstem te kunnen breken omdat er zoveel emotie in wordt gelegd. Zelfs een grootheid als Madonna duikt regelmatig op het album op. Ze heeft geen echte glansrol op Angels Crying In My Bed, waar ze is gedelegeerd naar een klein spoken word stuk gedurende de outro. Ook op het latere I Met An Angel verschijnt de popster in een ondersteunende rol en eist ze nergens alle aandacht op. Madonna fungeert vooral als verteller en zoekt het conflict op met Redcar door de zanger kritisch naar zichzelf te laten kijken.
De ontknoping volgt uiteindelijk in deel drie met onder andere het melodieuze, en heroïsch gezongen We Have To Be Friends. Die lijn wordt doorgetrokken op het groots, orkestraal opgezette Lick The Light Out en het slotstuk Big Eye. Uiteindelijk sluit Redcar af met het idee dat liefde betekent dat fouten opnieuw gemaakt mogen worden. Je hart daarbij openstellen helpt daar alleen maar bij.
Wie anderhalf uur een beetje veel van het goede vindt, verschijnt er ook een negen nummers tellend, ingekorte versie. Maar in zijn eigenlijke vorm is PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE een plaat van de grootse gebaren. Grote dramatische arrangementen, gelaagde synthesizers en breekbare vocalen vormen de belangrijkste ingrediënten. Dit is geen ordinaire popmuziek. Nee, het gaat hier om kunst.
Christine And The Queens gaat op tournee en doet daar ook Nederland bij aan. Op 11 juni staat hij op Best Kept Secret en op 17 november is hij te zien in Tivoli Vredenburg. Op 9 juni verschijnt het nieuwe album. Beluister hieronder alvast de eerste paar singles.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
