Voor zijn nieuwste album, The Monster Who Hated Pennsylvania, heeft Damien Jurado bijzondere verhalen van andere mensen gebruikt. Elk nummer is het verhaal van iemand die ondanks tegenslagen sterk is gebleven en er weer bovenop probeert te komen.
Verhalen met een negatieve lading is een thema dat Jurado al wel vaker gebruikt voor zijn muziek, maar dit album heeft er een totaal andere draai aan gegeven. In plaats van dat de nummers gaan over geesten, moordenaars of ufo’s zijn deze verhalen veel realistischer.
Met een rustige maar terugkerende bassline en een zachte akoestische gitaar opent het album met Helena. Het nummer geeft meteen aan wat de vibe van album is en als luisteraar heb je meteen door wat je te wachten staat. Met de lyrics ‘The world is a liar/The stars are a must’ sluit hij het eerste liedje af.
Inmiddels is dit Jurado’s zeventiende album, dus er zitten zeker albums tussen die nog rustiger zijn. Maar het stripped down gevoel wat je van The Monster Who Hated Pennsylvania krijgt, komt vooral omdat het terugvalt op de akoestische gitaar, een terugkerende bassline en een simpele drumbeat. Toch weet hij bij een nummer als Dawn Pretend een uniek geluid te creëren. Ook hierbij heeft het liedje met een duidelijke bassline, maar de xylofoonachtige muziek waar het mee opent, geeft het toch een wat zweverig gevoel.
In Johnny Caravella vertelt Jurado met de lyrics een verhaal, waarin zijn rauwe stem steeds meer aanwezig begint te worden. Tegelijkertijd hoor je de vervormde gitaar ook steeds duidelijker. De vervorming van de gitaar gaat zelfs zover dat bij de climax van het liedje het bijna klinkt als een storm. Uiteindelijk komt er letterlijk een kalmte na de storm, waarin je opnieuw verrast wordt door Jurado’s unieke manier van muziek maken.
Het album sluit af met Male Custumer #1. Het begint met alleen een akoestische gitaar en Jurado’s stem. Wat het liedje uniek maakt, is de hoge klinkende ego die op de achtergrond wordt gezongen. De tekst van dit nummer vertelt een pijnlijk maar realistisch verhaal over het uit elkaar groeien van twee geliefden. ‘There were times when I needed you/I needed you/Don’t you know it’s time that we let go?’
Hiermee sluit de 48-jarige zanger uit Seattle zijn zeventiende album af. Het voelt als een vertrouwd album wat al jaren eerder in zijn repertoire had kunnen zitten. Damien Jurado heeft het voor elkaar gekregen om een album te maken waarin alle nummers perfect in elkaar overlopen, maar die toch stuk voor stuk volledig uniek klinken.
