Via zijn debuutalbum O maakte het grote publiek in 2002 kennis met de Ierse singer-songwriter Damien Rice. O kenmerkte zich door Rice die voornamelijk de liefde bezingt, begeleid door piano, gitaar en/of een strijkersensemble. Soms ingetogen, soms met alle registers opengetrokken. Het bleek een succesformule want O werd goed ontvangen en dus ging Rice in deze trant door op zijn tweede album 9 uit 2006. En toen werd het stil. Afgezien van wat samenwerkingen met andere artiesten werd er acht jaar lang niets van Rice vernomen. Tot nu. Damien Rice is terug met een nieuw studioalbum: My Favourite Faded Fantasy. De vraag is, kam dit album tippen aan de voorgaande twee?
Afgaande op de eerste klanken van het eerste nummer en tevens de titeltrack van het album zou je kunnen gaan denken dat dit inderdaad het geval is. Een zachte gitaar riff zet in en de eerste zin klinkt: “You could be my favourite taste to touch my tongue”. De toon is gezet. Met een duur van ruim zes minuten pakt Rice meteen goed uit met het openingsnummer wat zoals een goed Rice-nummer betaamt varieert van ingetogen en lief naar bombastisch en rauw.
Na deze uiterst aangename introductie met My Favourite Faded Fantasy volgt meteen het hoogtepunt van dit album: It Takes A Lot To Know A Man. De hersenspinsels van Rice worden op indrukwekkende wijze uitgestreken over dit drieluik van ruim negen minuten. Drieluik omdat dit nummer bijna aanvoelt als een toneelstuk dat wordt opgevoerd. Dit heeft alles te maken met de manier waarop It Takes A Lot To Know A Man wordt opgebouwd. De opening is een combinatie van fijn pianospel met daaraan een vleugje strijkers toegevoegd. Alsof je naar een Pickwick-commercial aan het kijken bent, in de meest positieve zin van het woord. Dit duurt drie en een halve minuut maar in plaats van het nummer dan te laten eindigen, wat prima had gekund, gaat het door en wordt de toon ineens heel erg duister. Na een kort intermezzo van regen en piano volgt het roerende sluitstuk wat bestaat uit piano, viool en blazers. De manier waarop die drie elementen samenkomen in de laatste vier minuten van dit nummer is een waar kippenvelmoment. Al het talent dat Rice bezit komt terug in dit nummer en daarmee is dit misschien wel het beste nummer dat hij ooit gemaakt heeft.
Na deze eerste twee nummers mag je inderdaad met een gerust hart zeggen dat My Favourite Faded Fantasy kan tippen aan O en 9. Sowieso op basis van de eerste twee nummers al maar ook in de wetenschap dat de rest van het album moeiteloos het niveau dat gehaald wordt in die eerste twee nummers weet vast te houden. Van de uithalen in The Greatest Bastard en The Box tot het bijna zachte gekreun in I Don’t Want To Change You, met My Favourite Faded Fantasy overtreft Rice zichzelf. Dat hij weet hoe een vinger op de zere plek te leggen is bekend, maar de manier waarop het gedaan wordt op dit album getuigt van een hoop talent, gevoel en vakmanschap.
Hoe grillig Damien Rice op het podium ook mag zijn, zijn derde studioalbum is van een constante hoge kwaliteit waarin hij het uiterste uit zijn kwaliteiten haalt met It Takes A Lot To Know A Man als absoluut hoogtepunt. Al met al is My Favourite Faded Fantasy een meer dan waardige opvolger van de twee voorgaande studioalbums, maar dat is een logisch gevolg van het feit dat Damien Rice met dit album zijn beste album tot nu toe heeft uitgebracht.
