Het duurde even, maar na vier jaar is de Canadese electropopband Dragonette terug met Royal Blues. Sinds 2005 weet het trio een ‘gat in de markt’ te vullen met elektrische popbeats en vrolijke hooks in disharmonie met hartbrekende lyrics. Blijven ze met dit nieuwe album bij hun eigen geluid of beginnen ze toch meer richting de mainstreampop te gaan?
De allereerste ep van Martina Sorbara, Dan Kurtz en Joel Stouffer werd in 2005 niet echt gewaardeerd. Het tweede album Galore bracht wel meer enthousiasme met zich mee en uiteindelijk won Dragonette de waardering van de luisteraars met de laatste twee albums, Fixin To Thrill en Body Parts. De band staat ook bekend om met bekende dj’s samen te werken. Zo werken ze op Royal Blues samen met de Nederlandse dj Mike Maho voor het nummer Secret Stash.
Tijdens de vierjarige pauze bleek het niet helemaal soepel te lopen onder de bandleden. ‘Never date a bandmate’ is niet voor niks een veel voorkomende uitdrukking. Sorbara en Kurtz zijn al jaren gelukkig getrouwd, maar gingen dit jaar uit elkaar. In een interview vertellen ze dat het geen invloed heeft gehad op de samenwerking van de band. Of dat echt zo is, is nu maar de vraag.
Het album begint lekker opgewekt met opener Let The Night Fall, maar meteen vraag je je af waar nou die niche is gebleven. Het klinkt als een alledaags popliedje dat honderd keer per dag op de radio wordt platgedraaid. Lonely Heart is een blij zomerlied dat een beetje out of tune voelt in deze koude winternachten. Mocht je je warm willen dansen, dan is dit je nummer. Sweet Poison is een bitterzoet liefdeslied met een dromerige, moderne discosfeer. Save My Neck heeft sporen van dancehall en hiphop, maar in het refrein is weer een algemeen popgeluid te horen. Net als je denkt dat een lied erg uniek en origineel klinkt, heeft het refrein weer een typisch EDM-haakje.
De leden van Dragonette lijken de niche, waar ze zo goed in pasten kwijt te zijn geraakt. Ze zijn de kant van de mainstreampop in gegaan. In een wereld waar electropop en EDM enorm in populariteit is toegenomen, is het ook lastig om origineel te blijven. Het album is niet slecht, maar klinkt gewoon heel erg alledaags en veelvoorkomend. Ze weten hoe ze een synthesizer aan de praat krijgen, maar niet hoe je die origineel in moet zetten. Hoewel het een erg melancholische plaat is met emotionele teksten over eenzaamheid en hoe je verder moet gaan na een relatiebreuk, raak je de emotie kwijt door er een upbeat, catchy poptune eronder te zetten. Het had net zo goed een Lady Gaga of een Marina and the Diamonds plaat kunnen zijn. Het brengt niks nieuws en brengt ook geen emoties naar boven. Dragonnete zit er flink naast met dit album, maar het is wel een lekkere plaat om op te dansen mocht je een keer zin hebben in wat betekenisloze electropopmuziek.
