Onder de ironische naam Girl Band brengt de Ierse noise- en punkrockformatie al bijna tien jaar lang ruige en pakkende muziek uit. Het is dan ook verrassend dat de band tot nu, naast een aantal EP’s, slechts één volledig album heeft uitgebracht. Vier jaar na dit album, en kort voor de band in Utrecht op festival Le Guess Who zal optreden, maakt de band grote indruk met The Talkies.
Noiserockmuziek van bands zoals Daughters en het vroegere werk van Swans hebben vaak een grimmig en droefgeestig imago over zich hangen. Duistere melodieën die met de minuut zwaarder aanvoelen verzorgen de achtergrond voor nog duisterdere teksten. Het is dan ook een verademing om te horen dat de Ieren niet vies zijn van een beetje humor en speelsheid in dit genre. Toegegeven, deze speelsheid is niet meteen te merken. The Talkies zet in met een twee minuten durende toonzetter: drone-muziek en de hijgende stem van Dara Kiely op de achtergrond. Het lijkt erop dat hij zich klaarmaakt voor een helse rit. De hierop volgende nummers, en tevens twee singles van het album, verzorgen echter meteen een levendig hoogtepunt. Going Norway bouwt door gierende gitaren en drums op naar een knaller van een climax. Kiely’s vocals beloven al meteen veel goeds voor de rest van het album. Het is geanimeerd, gevarieerd en laat weten dat Kiely het zijn alles zal geven op dit album. Ook Shoulderblades bouwt op naar een knallende melodie die vanaf de helft van dit nummer overneemt. Hierna bouwt het album echter af naar de ingehouden toon die een tijd de overhand zal houden, met enkele kleine gebreken.
Het drone-geluid waar de band mee flirtte op het intro nummer van dit album grijpt de voorgrond vanaf Aibophobia. Nog steeds neemt Girl Band de tijd om de nummers geweldig gelaagd te maken, en het blijft indringende muziek, maar op de korte nummers klinkt de band niet compleet in zijn element. Deze nummers lijken enkel te dienen om atmosfeer te creëren. Het lijkt zo even kort of Girl Band aan de rem heeft getrokken, maar deze stap terug duurt gelukkig niet lang; het einde van The Talkies is een reeks aan geweldige nummers.
Caveat had perfect als single voor het album kunnen dienen. In de drie minuten dat het nummer duurt toont Girl Band alles wat de band zo sterk maakt. Bonkende gitaren en drums, mysterieuze instrumentatie en de vocals van Kiely die uiteenlopen van speels tot angstaanjagend. Laggard trapt af met een driftige en hypnotiserende gitaarmelodie. Het nummer bouwt langzaam af naar een bedaard einde, maar niet zonder de productie interessant te houden. Het is een teken dat The Talkies op zijn einde komt, maar niet voor het absolute hoogtepunt: Prefab Castle. Een bijna acht minuten durende achtbaanrit. Het is een mengelmoes aan instrumentatie die een geweldige samenvatting vormt voor alles de band op dit album heeft neergezet. Het is een enorme prestatie hoe Girl Band het scala aan gitaren, drums en andere instrumenten zo in elkaar kan zetten dat deze climax als een afgemeten en pakkend geheel voelt.
Girl Band neemt de tijd voor een album, maar zet dan ook iets geweldigs neer. The Talkies laat zien dat een noise rock album niet enkel chaotisch hoeft te zijn, maar ook pakkend en gevarieerd. Hoewel de korte nummers op het album wat minder aangrijpen heeft dit album geweldige hoogtepunten die iedere rockfan omver kunnen blazen.
