De Britse blues, gospel en soulzangeres Izo FitzRoy debuteerde in 2017 met haar album Skyline. Daarvoor was zij al jaren als zangeres en frontvrouw bezig met gospelkoortjes, een liefde die zich vlak voor haar twintigste levensjaar aandiende. Al in 2003 sleepte zij de prestigieuze ‘Young Composer of the Year’ award in de wacht, uitgereikt door de Guardian. Haar inspiratie haalt ze ondermeer bij krachtige blueszangeressen als Janis Joplin, Susan Tedeschi en Beth Hart, de soul van Motown en Stax, maar ook de Yacht Rock van Michael McDonald. Naast haar eigen werk is FitzRoy ook te horen als gastzangers bij Kraak & Smaak, Flevans, Dr Rubberfunk en Smoove & Turrell. Vlak voor de release van haar debuut kreeg zij last van haar stembanden, gevolgd door een operatie en langdurig herstel. Het heeft dan ook even geduurd voordat haar tweede album How The Mighty Fall het levenslicht zag. Het album is geproduceerd door verschillende producers; Dimitri from Paris, Shawn Lee, en Colin Elliott die het album tot een geheel heeft gesmeed.
Het album opent met een rustige track, Ain’t Here For Your Pleasure, die echter wel gelijk de toon zet. Tekstueel wordt duidelijk dat verbroken relaties en hoe hier mee om te gaan een rode draad vormen. FitzRoy wisselt tussen zang en half gesproken woord, ondersteund door een koor van achtergrondzangeressen en gitaren gedoopt in de blues. In het tweede nummer, Red Line, wordt de muziek gelijk een stuk opgewekter, hoewel de teksten wat donker blijven. De gospelinvloed komt sterk naar voren via de achtergrondzang van het Soul Sanctuary Gospel Choir. De puntige blazersaccenten op de plaat worden verzorgd door de funky Haggis Horns, die eerder artiesten als Jamiroquai, John Legend en The Roots hebben begeleid.
Het door disco beïnvloede I Want Magic kwam vorig jaar al als single uit en als remix door haar producer Dimitri From Paris in samenwerking met Cotonete. Een uiterst dansbaar nummer, wat overigens voor veel van de nummers op How The Mighty Fall geldt. Ook Blind Faith, dat eerder als single uitkwam, kent een aanstekelijke groove en vrolijk, helder pianospel. Purify is een intense soulbalade, die rustig wordt opgebouwd met een koortje en een drumbeat die klinkt als een tikkende klok. De zang neemt langzaam in intensiteit en kracht toe, terwijl de blazers aanzwellen. Na een korte gospelachtige uitbarsting van zang en band, keert de rust weer terug en wordt het nummer weer opgebouwd. De invloed van Yacht Rock op FitzRoy komt duidelijk tot uiting in Slim Pickings, een track die naadloos aansluit bij de 70s soft rock van Steely Dan en de Doobie Brothers.
Wolves in Disguise opent met een repeterende elektrische piano, waarna FitzRoy inzet en het nummer openbreekt. De wat donkere start zorgt voor een mooie spanningsboog en ontlading als het refrein aanbreekt. Lifting Me schroeft het tempo weer iets naar beneden. De bluesy track wordt gekenmerkt door fijne koortjes, een helder drumgeluid en sfeervolle gitaaraccenten. De plaat wordt afgesloten met When The Wires Are Down, dat eerder al als single was gereleased.
Een kleine drie kwartier erg fijne, rauwe en doorleefde blue-eyed soul. De stem van Izo FitzRoy is krachtig en tegelijk vertrouwd. Het geeft haar album een zekere rust en relaxtheid, waarbij haar pianospel een absolute toevoeging is. De muziek en tekst vormen een fraai contrast. De diepe wat melancholische teksten over relatieleed en het krijgen van een tweede kans, worden uitgeserveerd middels de opwekkende grooves van gospel, blues, soul en zelfs wat disco. Een zeer sterk tweede album van Izo FitzRoy.
