Er zijn maar weinig artiesten die hun eerste vijf albums op rij bekroond zien worden met platina. Een van de artiesten die dat voor elkaar kreeg is Jack Johnson. En dat in nauwelijks tien jaar tijd. In 2005 verscheen zijn veel geprezen In Between Dreams, waarvoor hij twintig keer een platina-album in ontvangst mocht nemen. Zijn kenmerkende laid-back, semi-akoestische popfolk-stijl is ook op zijn nieuw album Meet The Moonlight aanwezig, maar de laid-back grondtoon is aan erosie onderhevig. Het bevestigt in wezen wie Jack Johnson door de jaren heen geworden is: een unieke, aimabele eigenheimer met zorgen.
Jack Johnson wordt in 1975 op Hawaii geboren en blijkt als kind al een natuurtalent te zijn in surfen. Wanneer hij op 17-jarige leeftijd zijn eerste professionele wedstrijd surft gaat het echter mis en raakt hij zwaargewond. Alleen al in zijn gezicht zijn meer dan vijftig hechtingen nodig en zijn revalidatie neemt vele maanden in beslag. Om de tijd te doden leert hij zichzelf in die periode gitaarspelen. In 2000 studeert hij aan de filmacademie in Californië en produceert hij een surfdocumentaire met de titel Thicker Than Water. Omdat er geen geld is om muziek te laten maken bij de documentaire, besluit Johnson zijn eigen muziek te gebruiken. Een carrièrebepalende keuze blijkt later als diezelfde documentaire op het bureau terechtkomt van J.P. Plunier die op dat moment de producer is van singer-songwriter Ben Harper. Binnen een jaar ligt het debuutalbum Brushfire Fairytales van Jack Johnson in de winkels en is zijn doorbraak een feit.
De vijf daaropvolgende platen ontvouwen zich in min of meer dezelfde relaxte sfeer als zijn debuutalbum, waardoor Johnson onder backpackers een cultstatus verwerft. Op elke straathoek en vooral rondom dé smeltkroes voor rugzaktoeristen, Khao San Road in hartje Bangkok, klinkt bij elke straatventer Jack Johnson uit de boxen. Zijn nummer Banana Pancakes is in bekende toeristenplaatsen in zuidoost Azië zó vaak te horen dat er inmiddels een heuse “Banana Pancake Trail” te bereizen is door landen als Thailand, Cambodja, Laos en Vietnam.
Maar zowel op zijn vorige plaat All The Light Above It Too als op Meet The Moonlight, is de zorgeloze sfeer van zijn muziek deels ingeruild voor een wat ernstiger, urgenter geluid. De eerste track Open Mind zet direct de toon: ‘I’m finding it so hard to keep an open mind/To open up the windows where’s a storm inside.’ Johnson klinkt oprecht bezorgd. Zijn stemgeluid lijkt te lijden onder de emotie, want die klinkt geknepen en gespannen. Het nummer 3AM Radio trapt af en eindigt met getokkeld gitaarspel dat ook van de hand van James Taylor had kunnen komen. Prachtig! Qua tekst misschien wel het sterkste nummer op deze plaat, alhoewel onduidelijk blijft tegen wie of wat Johnson nu van leer trekt. Tweede single en titeltrack Meet The Moonlight klinkt als een kinderlijk slaapliedje, maar de woorden van Johnson lijken vooral bedoeld om zichzelf moed in te praten: ‘It’s funny how blind dreams can be/It seems like they look off too far/But it’s good to be right here/It’s good not to miss too many chances to follow love.’ Wanneer slotnummer Any Wonder haar einde nadert, gebeurt er iets opvallends. Johnson’s stem gaat de hoogte in en klinkt zowaar als Bono!
Maar na 35 minuten is het wel mooi geweest. De sfeer van het album is grauwer dan we gewend waren van Johnson en dat zorgt nu niet bepaald voor een gevoel van escapisme. En dat is in alle eerlijkheid toch wel de basis van Johnson’s succes en hetgeen je zoekt in zijn muziek. Op Meet The Moonlight is de laid-back sfeer echter vermengd met zorgen rondom natuur, milieu en polarisatie. Dat is hetzelfde als water en olie proberen te mengen en werkt dus niet. Jack Johnson is een innemende, bevlogen eigenheimer die op Meet The Moonlight de plank een klein beetje misslaat. Daar zullen de straatventers op Khao San Road overigens maling aan hebben, want ook op deze plaat kun je prima Banana Pancakes bakken.
