Na jaren van toeren als lead-gitarist, mede-zanger en bandleider in de band van Pink Floyd– grootheid Roger Waters komt Jonathan Wilson met een nieuwe plaat, Dixie Blur. Het is de opvolger van Rare Birds uit 2018.
Tijdens die wereldtournee had Wilson last van heimwee en mistte hij dat hij zijn eigen gang kon gaan. Dat gevoel komt het beste tot uiting in 69 Corvette. Een gevoelig, rustig voortkabbelend liedje met een Cat Stevens-achtige zangpartij van Wilson. Hij zingt hier : ‘I need an adventure and I feel like leaving’ … ‘I miss my family, I miss that feeling, I miss home’. De muziek is een mengeling van country en Americana. Er zijn hoofdrollen voor de steel guitar en de viool, wat een prima combinatie oplevert.
Met So Alive kiest Wilson meer de Hillbilly kant van de Americana stroming. Een typisch zuidelijk Amerikaanse beat ondersteund door de viool. Het middenstuk van het nummer is wat te langdradig en zit je eigenlijk te wachten tot het weer verder gaat. Dan vallen gelukkig de drums weer in en komt het tempo terug. Ook de vioolsolo klinkt lekker en heeft een hoog Dukes of Hazzard gehalte. In gedachte zie je jezelf al scheuren in de General Lee over de dirtroads onder het uitschreeuwen van een ‘yeehaa’.
Wilson probeert met Enemies in de buurt te komen van Bruce Springsteen. De manier van drummen en het gebruik van blazers kennen we van Springsteen, maar die wordt niet voor niets The Boss genoemd. Het resultaat is niet geweldig, het is het minste nummer van het album. Wilson ontbreekt het aan de kracht en energie die nodig is om dit nummer tot een succes te maken.
Riding The Blinds is wel weer een prachtig nummer. Een lekkere beat, ingetogen maar toch zo dat je mee moet bewegen en sfeervolle zang van Wilson. De steel gitaar en viool geven het geheel een zuidelijk tintje. De tempoversnelling na drie minuten is van korte duur. Een kleine opleving voor het weer verder gaat zoals daarvoor, meeslepend en intrigerend.
Voor Wilson is dit album een terugkeer naar zijn roots. Naar zijn jeugd en de muziek die hij luisterde toen hij opgroeide in North Carolina. Naar eigen zeggen had hij hier heel erg behoefte aan omdat hij, zoals eerder al aangegeven, last had van heimwee tijdens het jarenlange toeren. Het resultaat is een plaat die de Jonathan Wilson fans zeker kunnen waarderen maar die voor de neutrale luisteraar alleen interessant is als die een bovenmatige liefde heeft voor de typisch Amerikaanse muziek. Dat is niet ieders favoriete genre. Dixie Blur is in zes dagen tijd opgenomen in het Mekka van de Americana, Nashville Tennessee. Het enige wat er nog ontbreekt is misschien een albumcover zoals Born in the U.S.A. van Bruce Springsteen.
