Een vliegende start. Dat is wel de juiste typering voor het begin van de carrière van KALEO. De band promoveerde in een jaar tijd diverse keren van zaalgrootte en bracht met A/B een succesvolle debuutplaat uit. De kunst is na zo’n vliegende start om jezelf zwevend in de lucht te houden en dat lukt de IJslanders meer dan goed met de plaat Surface Sounds.
Dat doet het kwartet bovendien met een vrij ongewijzigde formule. Dat is ook niet zo gek. Op A/B was er zat variatie aanwezig, dus er bleef genoeg over om te ontdekken binnen de ingeslagen route. Bovendien kan er met subtiele veranderingen en toevoegingen al een hoop bewerkstelligd worden, zo bewijst bijvoorbeeld Hey Gringo. De vibe is vanaf de start heerlijk, een soort slow bluesrock. Met het invallen van de vrouwelijke backing vocals en een mondharmonica wordt de track helemaal afgemaakt. Aan het eind wordt alles samengevoegd voor een climax. Die trage bluesrock is trouwens het uitgangspunt van meer nummers, zoals Break My Baby en Free The Slave.
Dat het tempo vanaf de start al meer de hoogte in kan, bewijst KALEO op Surface Sounds met bijvoorbeeld Alter Ego. De kenmerkende kreetjes van JJ Julius Son en de dikke riffs zorgen voor een daverende starten en pakken je bij elk refrein weer terug. Iets lager qua tempo ligt Skinny, waarin de blueskarakteristieken weer iets meer worden geprofileerd. In de song lijkt de band af te geven op de entertainment- en, dan voornamelijk, muziekindustrie, die zangeressen dwingt tot het uiterste te gaan om aan de schoonheidsidealen te blijven voldoen. Vooral het refrein laat weinig aan de verbeelding over. ‘You’ve got to stay skinny, don’t you, girl?/You’ve got to stay pretty as you were/You know we are living in a fucked up world/And they’ll try to burn you all up.’
KALEO laat het ook op dit album niet na om een paar fraaie rustige tracks op te nemen. De voornaamste kritiek die je kan leveren op het grotendeels akoestische My Fair Lady, het licht folky I Want More en de powerballad Backbone is dat ze direct bij elkaar staan, waardoor de ballads geclusterd zitten op Surface Sounds in plaats van uitgesmeerd. Ook het langzaam openbloeiende I Walk On Water, dat direct na dit trio volgt, zou je zeker in het begin kunnen typeren als ballad. Ook afsluiter Into My Mother’s Arms past met de piano en strijkarrangementen onder dat kopje. Daardoor valt de plaat eigenlijk in twee delen uit elkaar.
Maar als de kritiek moet komen over dingen als de tracklistvolgorde, dan weet je eigenlijk al genoeg. Surface Sounds bevestigt namelijk vooral dat KALEO een steengoed band is. Deze raket is pas net vertrokken.
