Lifehouse was rond de eeuwwisseling aardig booming. Maar na twee goed ontvangen albums bleef het lang stil rondom de band, die destijds meer succes had dan bijvoorbeeld The National, 3 Doors Down en zelfs Coldplay. In 2010 had de groep nog een opleving dankzij het album Smoke & Mirrors en nu proberen ze opnieuw terug te keren aan het front met Out Of The Wasteland.
Zodra je het album aanzet, wordt een ding duidelijk: de stem van James Wade slijt niet. Zijn stem is nog precies hetzelfde als op Hanging By A Moment, de single waarmee de band uit Los Angeles doorbrak. De muziek is wel meegegroeid met zijn tijd, dat is al te horen op opener Hurricane, maar zeker op het nummer dat daarna komt. One For The Pain is een rockplaat en tegelijk zo toegankelijk dat brugklassers op het refrein een leuk dansje kunnen doen.
Helaas doet zich daarna een fenomeen voor dat je wel vaker ziet bij bands. Het begin van het album wordt gevuld met de betere tracks en daarna dooft het vuur langzaam. Bij Flight, Runaways en Firing Squad lijkt het alsof Lifehouse niet kan kiezen tussen het zijn van een rock- of een wat stoerdere boyband. Je hoort nog wel de diepe drums roffelen op de achtergrond, maar ondertussen zou het zo door de heren van Westlife gezongen kunnen zijn.
Midden op het album duikt ineens het nummer Wish op. Wie de band intensief gevolgd heeft, zal deze song al jaren kennen, want het circuleert al sinds de zeroo’s op het internet rond. Een simpel, door de akoestische gitaar gearrangeerde track, die zijn schoonheid vindt in zijn eenvoud. Helaas zakt na deze korte en mooie opleving het niveau weer in. Stardust is een eenvoudig in elkaar gehaspeld liefdesliedje zonder al te veel diepgang. Daarna volgt Alien dat nog wel lekker in het gehoor ligt, maar Central Park is vervolgens weer een kleurloze ballad, net als Hurt This Way.
Yesterday’s Son zorgt nog voor wat alternatieve inbreng, dankzij de xylofoon in het intro en a-capella uitvoeren van het eerste couplet. Helaas, als het liedje eenmaal op gang komt, blijkt het de zoveelste matige ballad in het rijtje. Al heeft deze wel iets meer een eigen karakter dan zijn voorgangers. De vijf minuten durende afsluiting Hourglass is van het soort dat op de basisschool nog werd gedraaid als er nog een paar achtstegroepers op de dansvloer stond om te schuifelen.
Zoals deze opsomming al aangeeft: Out Of The Wasteland is niet het album dat je grijs gaat draaien. Een ep met Hurricane, One For The Pain, Runaways, Wish en Alien was wellicht een betere keus geweest. De drang om 45 minuten te vullen, is eigenlijk de ondergang van het album. Want nu is het resultaat een vuurpijl die met een noodgang van de grond schiet, maar vervolgens na tien meter besluit dat de zwaartekracht hem te machtig is en naar beneden valt.
