Zo goed als elke verzameling kent zijn eigen heilige graal. Of het nu gaat om postzegels, munten, voetbalplaatsjes of Lego, allemaal hebben ze minstens één object, dat ene collectorsitem, dat de verzamelaars in vervoering brengt. Bij verzamelaars van lp’s staat het album Take A Picture van Margo Guryan uit 1968 hoog op de verlanglijstjes en wordt – door de weinige aandacht die de platenmaatschappij aan dit album besteedde en door de beperkte oplage waarin het werd uitgebracht – gezien als heilige graal. Recent is er een exemplaar verkocht voor iets meer dan € 3.500. Ter vergelijk: Een origineel exemplaar (dubbel lp) van The White Album van The Beatles uit datzelfde jaar werd geveild voor “slechts” € 295.
Wie was Margo Guryan? Een korte biografie: De in 1937 geboren Margo Guryan was een Amerikaanse singer-songwriter en arrangeur die oorspronkelijk was opgeleid in klassieke en jazzmuziek. Ze schakelde abrupt over naar popmuziek na het horen van God Only Knows van The Beach Boys. Aangezien ze niet van optreden hield zag haar platenmaatschappij geen brood in verdere promotie van haar eerste en enige lp Take A Picture. Haar verdere carrière bleef ze achter de schermen werkzaam als songwriter. Ze overleed op 8 november 2021, vandaag precies drie jaar geleden. Haar introspectieve stijl en dromerige melodieën worden tegenwoordig gezien als een onmisbare schakel in de ontstaansgeschiedenis van de indiepop.
Al snel na het overlijden van Guryan in november 2021 ontstond het idee om een eerbetoon uit te brengen. Het album Like Someone I Know: A Celebration of Margo Guryan is daar het resultaat van. Op deze plaat staan de elf liedjes die ook – in dezelfde volgorde – te horen zijn op Take A Picture, aangevuld met een twaalfde track die Guryan wel als demo opnam, maar de plaat uiteindelijk niet haalde. Het spits wordt afgebeten door de Canadese indieband TOPS. Hun uitvoering van Sunday Morning in yachtrock-stijl ligt soepel in het gehoor zonder te verhullen hoe gelaagd en complex de muziek van Guryan eigenlijk is. Al eerder schreven we over de prachtig dromerige uitvoering van het lied Love Songs door Clairo. De droeve berusting waarmee ze in het refrein ‘And I can’t tell you why/Pretty love songs always make me cry’ zingt, zal bij velen een gevoelige snaar raken.
Don’t Go Away is in de originele uitvoering een complex lied vol tempo- en genrewisselingen, maar dat was blijkbaar te ver buiten de comfortzones van MUNYA en Kainalu die dit lied helaas platstampen tot zacht zweverige mellow muziek. Beter geslaagd is de uitvoering van titeltrack Take A Picture door Frankie Cosmos en Good Morning. Zij voegen middels een dwingender arrangement, actualiteit toe aan het lied. Knap gedaan.
Zo wisselen sterke momenten zich gedurende de speelduur van iets meer dan dertig minuten doorlopend af met zwakkere momenten. De originele afsluiter van Take A Picture is daar ook een voorbeeld van. De versie uit 1968 is rauw, alsof op de klanken van zowel soul als bluesrock Janis Joplin elk moment de microfoon kan grijpen. Maar in de 2024-uitvoering lijken dusdanig veel compromissen gedaan om de stijl van zangeres Barrie recht aan te doen, dat daarmee gevoelsmatig de angel helaas uit het lied is getrokken. Slotstuk, en zoals gezegd niet op het originele album te horen, is California Shake. Op zichzelf een prima uitvoering, maar de vraag is: waarom? Een eerbetoon brengen aan een zangeres door haar enige album integraal op te nemen met een scala aan jonge, interessante artiesten uit het dreampop/indiepop-segment is een sympathiek idee. Maar waarom moet daar vervolgens nog een lied aan toegevoegd worden? Het maakt Like Someone I Know: A Celebration of Margo Guryan wat amorf. De gedachte achter de plaat is mooi, de uitvoering wisselend, de artiestenkeuze weldoordacht, de toevoeging van een extra track overbodig.
De heilige graal, de legendarische wijnbeker die Jezus gebruikte tijdens het Laatste Avondmaal, is volgens Amerikaanse Bijbelgeleerden waarschijnlijk een eenvoudige beker van klei geweest. Die ga je als je hem namaakt, ook niet voorzien van gravures, decoraties of een laagje bladgoud. De intrinsieke kwaliteit, betekenis en waarde van die beker heeft dat niet nodig. Zo had men, wat pathetisch onder woorden gebracht, de lp Take A Picture ter hand moeten nemen bij het maken van Like Someone I Know: A Celebration of Margo Guryan. Met iets meer oog voor de intrinsieke waarde van het origineel, zonder het toevoegen van al te veel op de stijl van individuele artiesten geënte elementen en al helemaal niet door er tracks aan toe te voegen.
Echter, als je de vergelijkingen met het origineel buiten beschouwing laat, vind je op Like Someone I Know: A Celebration of Margo Guryan ook een aangename bloemlezing van wat indiepop anno 2024 allemaal aan diversiteit en kwaliteit te bieden heeft. En dat is veel, dankzij die ene dertig minuten durende lp van Margo Guryan. Een halfuur is blijkbaar voldoende om decennialang van betekenis te zijn. Een geruststellende gedachte.
