Loïc Nottet – Selfocracy

Waardering

6

Vanwege zijn ambities om te zingen en te dansen had de Belgische Loïc Nottet het al op jonge leeftijd moeilijk om een klik te vinden met leeftijdsgenootjes. Zijn gevoelens maakte de twintig jarige zanger al kenbaar in de vorig jaar verschenen single Million Eyes, dat een hit werd in zowel België als Frankrijk. Hoewel Nottet inmiddels langzaam volwassen begint te worden, moet hij zichzelf nog dagelijks bewijzen. Zeker nu hij als artiest er een medialeven op nahoudt, waarbij extra op hem gelet wordt. Het vechten voor je eigen identiteit en de omgang met kritieken van de buitenwereld: het zijn enkele onderwerpen die de basis vormen in de liedjes op Nottet’s debuutalbum Selfocracy.

Nottet is een groot fan van Sia en steekt zijn liefde voor de Australische zangeres dan ook niet onder stoelen of banken. Eerder coverde de zanger met succes de hit Chandelier en voerde tevens de choreografie uit de bijhorende videoclip uit in de Franse variant van het tv-programma Dancing With The Stars, welke hij ook won.

Wie Selfocracy beluistert kan dan ook niet anders dan toegeven dat alle liedjes op het album met gemak door Sia gezongen hadden kunnen worden. Nottet mist hierdoor toch een grote vorm eigenheid en dat is jammer, want twee jaar geleden maakte hij nog een veelbelovende start met de Songfestival-inzending Rhythm Inside. Blijkbaar wil Nottet de stempel van ‘deelnemer van het liedjesfestijn’ met dit album van zich af schudden, want de contouren van dat liedje zijn nu in geen velden of wegen te bekennen. Mirror, de afsluiter op dit album toont echter wel een lichte gelijkenis met Nottet’s debuutsingle.

Samen met namen als Luuk Cox, Ico en Alexandre Germys creëert Nottet een soms wat filmisch geluid, iets dat vanaf de eerste seconde in de titeltrack meteen voelbaar is. Net alsof je een mysterieuze Efteling attractie binnenstapt. Tekstueel gezien maakt Nottet zijn beste statement in liedje Cure met zinnen als: ‘Haters forgive me if I sing/But it’s my only true belief/Singing is the way that I scream/In this reality/Yes haters please forgive me/I know my voice can sound weird but music is my own therapy/And that is all I need.’

Inderdaad, Nottet beschikt nou eenmaal over een niet alledaags stemgeluid en in veel songs lijkt hij letterlijk vanuit zijn tenen te zingen. Zijn sound maakt hem zeker uniek, maar het is gewoonweg jammer dat songs als Mud Blood, Team8, Dirty en Poison teveel leunen op het bekende geluid van de zangeres die Nottet zo’n warm hart toedraagt. Selfocracy is geen slechte plaat, maar door de grote afwezigheid van Nottet’s eigen identiteit stelt het uiteindelijk toch wel erg teleur…