Lorde keert terug met een vierde album dat de diepte in duikt: Virgin klinkt rauw, ingetogen en onverbloemd persoonlijk. Waar Solar Power (2021) nog zonnige akoestiek en nostalgisch getinte sferen bood, omarmt dit nieuwe werk de elektronische synthpop en emotionele intensiteit die we kennen van Melodrama (2017). De samenwerking met Jim‑E Stack en Dan Nigro resulteert in een simpel geluid dat toch veel impact heeft. bedoeld om Lorde’s stem en teksten in het midden van de aandacht te plaatsen.
Het album opent met Hammer, een gedurfde binnenkomer waarin Lorde zingt: ‘Some days I’m a woman/Some days I’m a man’. Een ontdekkingstocht door identiteit, seksualiteit en lichamelijkheid. Er wordt geen taboe geschuwd: ovulatie, ongefilterde lichaamsgevoelens, eetstoornissen en een zwangerschapstest passeren de revue.
Een minimalistische eyecatcher is Clearblue, volledig gebaseerd op Lorde’s stem, bewerkt via vocoder. De productie is subtiel, maar de emotie is raak. Favourite Daughter voegt vervolgens een lichtere, bijna speelse toon toe. De track is een ode aan haar moeder en dat moment waarop je ineens het talent van een ouder in jezelf herkent. Die mix van terugblikken en iets lichts en levendigs maakt Favourite Daughter tot een van de warmste nummers op het album.
In Man of the Year, een nummer dat eerder al als single uitkwam, en Shapeshifter horen we Lorde schakelen tussen elektronica en organisch geluid. Shapeshifter bouwt langzaam op tot een vloeiende popballad waarin elk element zorgvuldig is geplaatst: van oosterse synths tot subtiel ritme. Deze nummers laten Lorde’s veelzijdigheid als stemkunstenaar horen, met onverwachte wendingen in arrangement en sfeer. Daartegenover staat het confronterende Broken Glass. Hier gebruikt ze een minimalistische beat met een onheilspellende ondertoon, waarin ze haar gevecht met eetstoornissen blootlegt.
Het album eindigt met David, een terugblik op haar tijd in de muziekindustrie. De track voelt als een dromerige mijmering, zacht en weemoedig, en sluit de plaat op een kalme noot af. Voor sommige luisteraars misschien wat te ingetogen, zeker na een album dat constant schakelt tussen rauwe eerlijkheid en bijna chaotische spontaniteit
Wat Virgin vooral bijzonder maakt, is hoe samenhangend het aanvoelt. Lorde laat zich niet zien als zomaar een popster, maar als iemand die haar twijfels, fouten en groeimomenten zonder schroom deelt. De sound is vaak klein en ingetogen, maar zo nu en dan barst het juist onverwacht open. Soms voelt het bijna ongemakkelijk eerlijk, alsof je stiekem meekijkt in haar hoofd. Met z’n korte speelduur van 35 minuten laat het album je soms verlangen naar meer – het had best wat langer mogen duren. Tegelijk past die korte lengte juist goed bij het album; elk nummer voelt als een gedicht – treffend en zonder overbodige franje. Het is intiem, direct, en daardoor meer dan een verzameling nummers: het is een document, een portret.
