Oh wat is die Mac DeMarco toch laidback. Op zijn nieuwe album Here Comes The Cowboy is hij zelfs zo relaxed dat de muziek maar een beetje vooruit strompelt. Inmiddels heeft de muzikant Canada ingeruild voor Los Angeles en is het duidelijk dat de Californische zon hem goed doet. Maar muzikaal brandt er maar weinig los op zijn nieuwe plaat.
Here Comes The Cowboy begint met het Western-film achtige titelnummer waarin DeMarco de titel achter elkaar zingt. Als intro voor de plaat prima, maar verder doet het nummer weinig. Er gebeurt bijna niks. Het tokkelende ritme en western-gitaartje blijft eigenwijs doorgaan terwijl de zanger grotendeels monotoon en loom zingt. Nobody is daarentegen een fijne inkomer. Het is typisch zo’n nummer dat je wil horen van de muzikant, maar is tegelijk een mooie vooruitgang op de persoonlijke liedjes van het vorige album This Old Dog. De opleving van Nobody blijkt helaas tijdelijk, daarna kakt de boel namelijk in.
Hoewel hij op Finally Alone het nog voor elkaar krijgt om leven in de muziek te blazen met een heerlijk valse falsetto, is het daarna even afzien. Op Little Dogs March is de melodie soepel en is de muziek ietwat speels: het gitaarwerk lijkt soms eigenwijs tegen de melodie in te gaan. Preoccupied is fijn, maar we kennen het ondertussen wel: nummers als deze heeft ‘ie immers al jaren voorgeschoteld en hebben hem groot gemaakt. Toegegeven; als het gitaarriedeltje ingezet wordt bij het refrein, is het best lekker. Er zijn verder ook wel kleine hoogtepunten. K is een lieve ode aan zijn vriendin en fijne toevoeging na het strontvervelende Choo Choo. Op K klinkt de indieheld oprecht en werkt de clichématige tekst door het simpele gitaartje. ‘Got to know your heart baby/ still so much for me to learn’, zingt ‘ie subtiel. All of Our Yesterdays heeft een heerlijk dromerige vibe, maar tijdens het refrein springt de muziek ook eindelijk los.
Cowboy is geen slechte plaat, maar na een aantal luisterbeurten is het duidelijk: het album weet gewoonweg niet te boeien. De plaat is te minimalistisch en erg simpeltjes. En hoewel dat in het verleden tot DeMarco’s voordeel werkte – mede door zijn typische gitaarrifs en droge zang – is het nu allemaal wat ongeïnspireerd en saai. Hopelijk is dit album een tussendoortje voor Mac DeMarco, want het zou zonde zijn als dit de insteek van zijn werk wordt. Er is een lange rechte lijn getrokken op muzikaal niveau, die maar weinig opwekt bij de luisteraar. Voor sommige mensen zal de plaat vast een prima plaatje voor op de achtergrond zijn, maar voor degenen die hoopten op een nieuwe stap van de creatieve geest is er weinig te beleven. En dat is ontzettend jammer om je te realiseren.
