Hij is misschien wel de snelst geëvolueerde rapper in het circuit. Zes jaar geleden kwam hij op als een soort ‘college-boy’ onder de hiphopartiesten. Maar op zijn laatste producties Watching Movies With The Sound Off (2013) en Faces (2014) ontpopte hij zich veel meer als een spirituele artiest. Problemen en depressiviteit kenmerkten die twee producties. Miller, in die tijd verslaafd aan cocaïne en syrup, dacht dat het laatste nummer op zijn vorige mixtape: The Grand Final , zijn laatste ooit zou zijn. Wonderwel kwam hij er weer bovenop en kickte af van de drugs.
Een uitdrukking als ‘the dark days are over’ omschrijft dit album misschien wel het beste. De toon van zijn vroegere depressiviteit is vervangen door optimisme en positieve vibes. Miller postte zelfs op zijn Twitter: ‘This album is the first album I recorded while being happy in a long time’. En dat is duidelijk merkbaar.
Naast de snelst geëvolueerd rapper is hij misschien ook wel de meest dynamische. Hij maakt jazz onder zijn alias Larry Loevestein en is producer onder een iets ander alias: Larry Fisherman. Hij verkocht zijn label in 2014 aan Warner Bros en dit is het eerste album sinds. En gelukkig maar want op GO:OD AM klinkt een volwassen Mac Miller.
GO:OD AM telt zeventien nummers en duurt zeventig minuten lang. Hij trapt lekker af, Brand Name bounced prima weg en wordt gevolgd door het evenzo fijne Rush Hour, waarin Miller rapt over zijn toekomstplannen en refereert aan de gelijknamige film met Chris Tucker en Jackie Chan. Populaire nummers zijn wellicht 100 Grandkids & Clubhouse, die werden al eerder uitgebracht. Op 100 Grandkids hoor je nog een stuk van good old P.Diddy’s Bad Boys For Lifen maar dan op zijn Mac Miller’s. Clubhouse is dan weer veel rustiger. Aan het album hebben meerdere hiphopartiesten meegewerkt. Ab-Soul gaat met Miller terug naar zijn jeugd op Two Matches, maar ook Chief Keef is aanwezig op Cut The Check. Verdere hoogtepunten? Break The Law (uitstekende beat) en ROS (een tintje Larry Loevestein).
Mac Miller is terug, en hoe! Hij zet een dijk van een album neer en het is fijn dat hij terug is op deze manier. Vrolijker, niet meer zo donker en depressief als de voorbije jaren. Deze Mac Miller, die kan voor mooie dingen gaan zorgen in de toekomst. En anders Larry Loevestein wel.
