Manchester Orchestra – A Black Mile To The Surface

Waardering

8

7

 

Toen het debuut van indieband Manchester Orchestra opgenomen werd, zat frontman en songwriter Andy Hull nog op de middelbare school. Hij propte toen zijn muziek al vol met grootse symboliek en ideeën. Soms werkte het, soms voelde het wel erg geforceerd, maar de ambitie was er. Dertien jaar en een paar prima albums later komt die ambitie weer om de hoek steken op nieuwe plaat A Black Mile To The Surface. Wellicht beïnvloed door het schrijven van de soundtrack voor filmhuisfilm Swiss Army Man, klinkt Manchester Orchestra duisterder, ingewikkelder en beeldender dan ooit. Kan de band een decennium later het karwei afmaken waarin ze op hun debuut net tekort schoten?

Het sterkste punt van A Black Mile To The Surface is van begin tot eind te horen: de manier waarop Manchester Orchestra instrumentaal te werk gaat is prachtig. De composities zijn in de basis simpel, maar worden gehuld in allerlei lagen. Albumopener The Maze begint alleen met Andy Hull en een cleane gitaar, maar voor het nummer afgelopen is komen daar nog piano, extra gitaren, synthesizers en zelfs gospel-achtige koortjes bij. Meer is natuurlijk niet altijd beter, maar alle hulplijnen die Manchester Orchestra inzet om de nummers uit te breiden voegen ook echt iets toe.

Zoals altijd zijn de instrumentalen, hoe mooi ook, vooral aankleding voor Hull’s stem. Van liefdesverdriet tot vader worden, al die ervaringen brengt hij met even veel soul. Het valt met al het muzikale geweld eromheen niet altijd op, maar de manier waarop de frontman zijn teksten brengt is dan ook heel regelmatig kippenvelwaardig. De heftige realisaties die Hull beschrijft op single The Gold worden bijvoorbeeld een beetje verzacht door de fijne americana-begeleiding, tot de muziek ineens stopt. “I believed you were crazy/You believed that you loved me”, zingt hij sober, met alleen een piano om achter te schuilen. Het is rauw en het doet pijn, en dat is nou juist de bedoeling.

Voor een album dat zo zorgvuldig uitgewerkt is, zijn er wel een aantal twijfelachtige keuzes te vinden. A Black Mile To The Surface weet de spanning van de luisteraar lang vast te houden, maar vooral in het middelste deel van de plaat wordt het moeilijker de aandacht vast te houden. Het simpele folky melodietje van The Alien is op zichzelf heel fijn, maar wordt tot het absolute uiterste gerekt door het meer dan vijf minuten te herhalen. Als het daarna overloopt in The Sunshine, hetzelfde nummer maar dan wat vrolijker en met een nieuwe tekst, begint het toch te vervelen.

Heeft Manchester Orchestra hun ambities dus tóch niet waar kunnen maken? Voor het grootste deel wel: het is te horen met hoeveel liefde de sound op A Black Mile To The Surface tot stand is gekomen. Vooral op de intiemere momenten zoals ballad The Parts is de schoonheid van dit album bijna niet te ontkennen. Met vijftig minuten aan materiaal is het echter moeilijk om alles even interessant te houden, en dat zorgt ervoor dat deze plaat niet geweldig maar gewoon goed is geworden. Gelukkig maakt dat de beste nummers niet minder meesterlijk, en blijft het een luisterbeurt meer dan waard voor de indieliefhebber.