Met Princess of Power presenteert MARINA haar zesde studioalbum en markeert ze haar officiële terugkeer als volledig onafhankelijke artiest. De plaat, uitgebracht via haar eigen Queenie Records, is een synthpopmozaïek waarin vrouwelijke kracht, vrijheid en identiteit centraal staan. MARINA laat zich hier niet vastpinnen op één stijl of persona, maar omarmt alle facetten van haarzelf: van het meisjesachtige tot het uitgesproken sensuele.
Het titelnummer PRINCESS OF POWER opent de plaat met een zelfverzekerde toon en een opzwepende beat. Deze energieke start zet direct de toon: kleurrijk, elektronisch en speels. Toch blijft MARINA’s popinstinct altijd leidend, ook als de productie uitbundig is. De daaropvolgende track BUTTERFLY biedt een contrast: het begint afwachtend en kent een simpele tekst. Hoewel het refrein aanvankelijk wat slap aanvoelt, wint het gaandeweg aan kracht door de hoge, etherische vocalen en het herhalende karakter.
CUNTISSIMO, eerder uitgebracht als single, is zonder twijfel het meest opvallende nummer van de plaat. Met een onderliggende techno-beat en onomwonden teksten als ‘they say that I should settle down, but I don’t wanna’, herclaimt MARINA hier op brutale wijze haar vrouw-zijn. Het nummer doet denken aan haar Electra Heart-tijd, maar dan met de rijpheid van iemand die de controle over haar narratief volledig in eigen handen heeft genomen. Waar ROLLERCOASTER muzikaal flirt met invloeden van Gwen Stefani’s Hollaback Girl, blijft de tekst vrij simpel. Het nummer mist een duidelijke climax, maar de aanstekelijke attitude maakt veel goed. CUPID’S GIRL zet vervolgens in met een spannende onderlaag van beats, die een hypnotiserend effect hebben.
Minder overtuigend is METALLIC STALLION. De balladachtige opbouw suggereert dat er iets groots komt, maar de belofte blijft uit. Pas na twee minuten verandert de sfeer enigszins, al weet het nummer nooit echt te beklijven. JE NE SAIS QUOI en HELLO KITTY spelen duidelijk met MARINA’s fascinatie voor camp en kitsch. Vooral HELLO KITTY opent fraai en subtiel, maar kent een contrast tussen uitbundige tekst en ingetogen instrumentatie die niet volledig uit de verf komt. Sterker zijn de moderne, zelfbewuste popnummers zoals DIGITAL FANTASY, dat met zijn gebruik van autotune en een pakkende beat goed aansluit bij het thema van digitale identiteit. Ook I <3 YOU is een lichtvoetige discotrack die een feestelijk gevoel oproept.
Een bijzonder moment komt met EVERYBODY KNOWS I’M SAD. De speelse beat staat in contrast met de melancholische tekst, maar het refrein voelt wat te eentonig en haalt de opgebouwde spanning deels onderuit. Daartegenover staat ADULT GIRL, zonder twijfel het meest emotionele nummer van het album. Hier reflecteert MARINA openlijk op de overgang van kind naar vrouw. Het is een ontroerend, eerlijk slotakkoord, dat prachtig wordt gecontrasteerd met het uitbundige FINAL BOSS, dat het album op speelse wijze afrondt en eerdere thema’s laat terugkeren.
Princess of Power is geen vlekkeloos album, maar het is wel een intrigerend, veelzijdig werk dat MARINA’s artistieke groei en onafhankelijkheid weerspiegelt. Ze kiest bewust voor contrasten – kwetsbaarheid naast bravoure, ironie naast oprechtheid – en levert zo een popplaat af die zowel prikkelt als amuseert.
