Leeds, Engeland is een broedplaats voor vooral indiebands die experimenteren met een meer elektronisch geluid. En dat is precies wat de band Menace Beach met het derde studio-album Black Rainbow Sound doet. Maar met wat voor effect?
Menace Beach is wat je noemt een roulette band. Dit wil zeggen dat er op elk album muzikanten worden ingewisseld en dat er dus verschillende gitaristen en drummers voor de band spelen. De band kent hierdoor vele voormalige bandleden, vaak afkomstig van andere bekende indiebands. De enige kernleden die Menace Beach heeft zijn leadzanger Ryan Needham en zangeres Liza Violet.
Losgeslagen is een goed woord om deze review mee te beginnen. Dit album lijkt geheel losgeslagen. Brix Smith van The Fall vergezelt het allereerste nummer Black Rainbow Sound en vormt een mooi contrast tegenover de stem van Ryan Needham. De productie is wazig, de oldskool elektronische geluiden lijken op elkaar gestapeld maar tegelijkertijd geheel gescheiden van het authentieke rockgitaargeluid. Satellite is een huiveringwekkend nummer dat wanklanken creëert door de tekst in een andere melodie uit te voeren tegenover de melodie van de synth. Dit nummer weergeeft ook perfect hoe dit album afwijkt van de vorige albums. Het nummer geeft je het gevoel dat je altijd op je hoede moet zijn dankzij de monotone klanken van de zangeres. Hoewel dit erg verontrustend is, is het op een merkwaardige manier ook wel rustgevend.
Craw In Love moet zeker een paar keer op repeat gedraaid worden om alle aparte lagen te kunnen detecteren en begrijpen. Het patroon is rommelig en verwarrend en het nummer heeft een eigenaardige melodie. De zware synth-tonen worden in je gezicht gesmeten, alsof je vlak voor de motoren van een jumbojet staat. Mutator heeft vreemd genoeg een wat vrolijkere sfeer dan alle andere nummers in het album. Later in de plaat komen we Hypnotiser Keeps The Ball Rolling tegen, een rock ’n roll-electro mix en later ook het rustgevende Holy Crow; een zacht, simplistisch nummer met veel harmonieën die je op adem laten komen.
Er zit zeker vooruitgang en ontwikkeling in de muziek van Menace Beach. Veel inspiratie is gehaald uit de psychedelicrock uit de jaren zestig, vooral te vergelijken met de experimentele periode van de Beatles. De toon van het album is rustgevend maar ook een beetje angstaanjagend. Het wakkert een gevoel van een high op, of een soort drugstrip. Enig minpuntje is dat de vocals achter een soort filter zitten waardoor het een statisch geluid geeft. Hoewel dit ook wel een ‘sfeer’ met zich meebrengt dat erg bij het geluid van de cd past, betekent dit ook dat het moeilijk is om goed te horen wat er nou gezongen wordt. Ook klinkt de stem van Ryan vaak te ‘vrolijk’ voor het type muziek die ze maken. Maar dit kan ook voor een juxtapositie zorgen tegenover de angstaanjagende muziek en de positieve stem, dus als je daarvan houdt, hoeft dat geen minpunt te zijn. Al met al heeft deze indieband een nieuwe soort trippy-grunge geluid gecreëerd. Een mooie prestatie die zeker het luisteren waard is.
