De mannen van Metallica hebben zeker de grayhair look te pakken, maar in hun ziel zijn ze nog zo jong en luid als toen ze muziek begonnen te maken. Na acht jaar doken ze terug de studio in, om naar buiten te komen met een dubbelalbum. Als we deze hardrockers nog steeds goed kennen, belooft Hardwired… To Self-Destruct een steenharde plaat te zijn.
Een geschiedenislesje is eigenlijk niet nodig voor een band als Metallica. De naam kent iedereen wel, ook de mensen die metal maar schreeuwerige kutmuziek vinden. Maar even heel snel: Los Angeles 1981, snelle tempo’s, schreeuwende gitaren, drums die als een machinegeweer afgaan, agressieve teksten, vliegende haren, de 80’s metal scene, debuutalbum Kill ‘Em All, enorme hits als One, Enter Sandman en Nothing Else Matters en abracadabra, je hebt één van de grootste metalbands ter wereld. Al 35 jaar lang.
Maar helaas helaas, Metallica raakt door de jaren heen steeds afstandelijker van de metalscene. Critici vinden dat ze hun agressiviteit kwijt zijn geraakt en meer naar de brave alternatieve rock neigen. Metalheads trekken een vies gezicht als iemand het maar metal durft te noemen. Hun populariteit blijft stabiel, maar alleen onder de schaduw van hoe buitengewoon goed zij vroeger waren.
Hardwired… To Self-Destruct is een zogenaamd double album. De plaat komt met twee cd’s met op elke cd zes nummers. De mannen verwennen ons op hun tiende album met ruim tachtig minuten aan muziek. Ook erg ambitieus is dat de band van plan is om een videoclip aan elk nummer te koppelen. Naar aanloop van het album willen ze hiermee zoveel mogelijk opwinding creëren.
Opener Hardwired is zo luid als je kan verwachten. Snelle gitaren en bombastische drums worden vergezeld door de razendsnelle vocals van frontman James Hetfied. De mannen zijn hun vermogen om mensen te laten headbangen niet kwijtgeraakt. De akkoorden zijn strakgewonden en de drums prikken je oren als nietjes in je huid. Atlas, Rise! is wat meer experimenteel met afwisselende percussie en langdradige solo’s en gitaarharmonieën. Machinegeweerdrums hoor je weer terug op Moth Into Flame. Voor het langste lied op het album is powerballad Halo On Fire niet zo spectaculair als je van de duur zou verwachten. Het klinkt af en toe als een slecht gemonteerd GoPro filmpje.
De tweede helft blijkt helaas meer van hetzelfde te zijn. Beginners Confusion en ManUnkin zijn van die vergeetachtige gitaarnummers. Ze worden onnodig uitgerekt tot vijf of zes minuten lang, terwijl ze met een korte drie minuten de boodschap ook over hadden kunnen brengen. Here Comes Revenge is wel wat positiever met een broeierige intro en een raspend refrein. Maar alweer wordt het nummer opgerekt tot een zeven minuten durende waanzin. Het is helemaal niet nodig. Spit Out The Bone is een spectaculaire afsluiter met waanzinnig snelle akkoordprogressies en vocals en een bombastisch snel slotakkoord.
Had je verwacht dat de mannen van Metallica hun oude eighties trashgeluid weer terug zouden brengen, dan moet ik je helaas teleurstellen. Maar dat maakt het album niet slecht. Hier en daar hoor je een spikkeltje oldskool Metallica, maar het modernere metalgeluid krijgt de voorhand. Naast dat het album onnodig langdradig is, zitten er wel een paar echte spetters tussen. Hardwired, Moth Into Flame en Spit Out The Bone zijn zeker een paar tracks die op de lange lijst Metallica-klassiekers past. Verwachtingen waren na acht jaar zeker hoog voor Hardwired… To Self-Destruct. Of die verwachtingen zijn gehaald is moeilijk te zeggen. Ben je oud fan van Metallica die van de band is afgestapt vanwege hun shift in geluid, dan brengt dit album je waarschijnlijk niet terug. Maar ben je over het algemeen een metalliefhebber, dan kan dit album je misschien naar ongekende terreinen brengen.
