Vlak na het nieuws dat Michael Bublé met nieuwe muziek zou komen, kwam de mededeling dat het tevens zijn laatste plaat zou zijn. Al snel werd dit door het management weer rechtgezet en bleek er niets van waar, maar interessant blijft het statement van Bublé dat hij kon stoppen met zingen nu hij de perfecte plaat gemaakt had. Wat er precies in de toekomst nog volgt zal de tijd leren, maar nu is er in ieder geval die ‘perfecte’ nieuwe plaat Love. Is dit album daadwerkelijk zo goed als Bublé beweert of is de conclusie dat een vervroegd pensioen voor de zanger toch gewenst is?
Net als op zijn vorige albums stort Bublé zich weinig verrassend weer voor het overgrote deel op het zingen van covers. Het album opent met When I Fall In Love, een lied dat net als veel andere nummers op Love al oneindig veel uitvoeringen en bewerkingen kent. De orkestrale versie van Bublé komt mede door de prachtige strijkers en het lome tempo goed uit de verf. Door zijn lage en broeierige stem vindt het qua sfeer perfect de aansluiting met de tijden van glühwein en erwtensoep die ons spoedig staan te wachten.
Datzelfde kan gezegd worden over My Funny Valentine, Where or When en La Vie En Rose, allemaal geslaagde en sfeervolle uitvoeringen van klassiekers. Wie bij laatstgenoemde titel denkt dat Michael zich aan het Frans waagt komt in eerste instantie bedrogen uit. De zanger begint veilig in het Engels en gastzangeres Cécile McLorin Salvant verzorgt gaandeweg delen van Edith Piafs meesterwerk in het Frans. De oplettende luisteraar kan tegen het eind van het nummer toch nog iets van Bublé in de taal der liefde verwachten, al komt dit wat ongemakkelijk over en is Bublé toch echt sterker in zijn moedertaal.
Naast covers biedt Love twee originele nummers. De zanger stapt bij deze tracks tegelijkertijd ook weg van de jazzsound die op de rest van de plaat overheerst. De eerste van de twee nummers is Love You Anymore, een track die in samenwerking met hitmachine Charlie Puth is gemaakt. Diens bijdrage is door Puths kenmerkende productie en herkenbare achtergrondzang ook duidelijk te horen. Love You Anymore komt nergens lekker los en weet door gebrek aan variatie niet genoeg te vermaken. Meer afwisseling en emotie komen langs bij het tweede door Bublé geschreven nummer Forever Now, een prima pianoballad die het album kortstondig van een modernere sound voorziet.
Hoewel Love qua opzet niet enorm verschilt van eerdere albums van de zanger, heeft de plaat wel meer sfeer en samenhang dan bijvoorbeeld Nobody But Me uit 2015. De productie van David Foster is gelikt en de stem van Bublé maakt er als altijd een bij elkaar horend geheel van. De door de zanger geselecteerde covers passen qua dromerigheid goed bij elkaar en weten stuk voor stuk een prettig nostalgisch gevoel los te maken. Daarnaast spat de romantiek van de plaat af, zonder dat het overdadig of te zoet wordt. Dit album kan daarom ook prima opgezet worden tijdens de kerstdagen.
De zanger doet op Love wat hij altijd doet en waar zijn kwaliteit ligt. Om Love een perfect album te noemen gaat een beetje ver, maar een degelijke plaat is het zeker. Bublé kan op deze manier best nog even mee en hoeft wat ons betreft nog niet met pensioen.
