De 32-jarige Mike Posner domineerde de ’10s met Cooler Than Me en I Took A Pill In Ibiza. Maar buiten die twee grote hits is het Posner nooit gelukt om zelf écht naam te maken. Je kunt je overigens afvragen of dat zijn doel is geweest. Hij kwam de afgelopen jaren met een aantal albums, waarvan een groot deel waarschijnlijk helemaal niet geschreven om de hitlijsten mee te domineren. Zo bracht hij in 2018 twee spoken word-albums uit. Niet bepaald toegankelijk, wel erg goed. Zijn nieuwste album Operation: Wake Up zou je ook in dat rijtje kunnen plaatsen.
Op dit conceptalbum neemt Mike Posner je mee naar een gehuurde villa in Los Angeles. Hij is in de stad ’om nummers te schrijven voor andere, beroemdere artiesten’, legt hij in de derde persoon uit op track twee. Vanaf daar neemt Posner je op chronologische volgorde mee langs zijn belevenissen in LA. Hij laat zijn haar afscheren bij zijn kapper en duikt ietwat onzeker de studio in met Jessie J. Later organiseert hij met tegenzin een groot feest met, en op verzoek van vriend blackbear (samen brachten ze ooit een album uit als het duo Mansionz), gaat hij aan de hallucinerende drugs op dat feest én ziet hij kort daarna onder invloed hoe diezelfde blackbear seks heeft met zijn ex.
Klinkt vaag? Als je Operation: Wake Up maar met halve aandacht luistert, is het ook een behoorlijk vaag album. Je gaat je dan halverwege al snel afvragen waar je nou eigenlijk naar zit te luisteren. Posner geeft in de intro de disclaimer mee dat je vooral níet naar dit album moet luisteren, als je het niet op kunt brengen om dat met je volledige aandacht te doen. Dit klinkt eerst als iets dat elke kunstenaar over zijn werk zou zeggen, of op z’n minst zou denken, maar deze disclaimer blijkt al snel erg te kloppen. Met halve aandacht bestaat deze plaat voor het merendeel uit gekke stemmetjes en geluidseffecten. Pas als je een halfuur met al je aandacht gaat luisteren, ontdek je de verhaallijnen van deze plaat. Verhaallijnen die overigens volledig fictief zijn, zo beweert Posner in de intro. Operation: Wake Up is eigenlijk meer een luisterboek.
De grote uitzondering tussen de acht – de intro niet meegerekend – ‘mini-verhaaltjes’ op de plaat, is het duet met Jessie J: Weaponry. Dit is een hele sterke popballad, die zo in de hitlijsten zou passen. Niet in het minst dankzij de nog altijd krachtige stem van Jessie J. Op de rest van het album krijg je een kijkje in het hoofd van een onzekere muzikant, in het angstaanjagend grote Los Angeles. Druk met het schrijven van muziek en het verwerken van een break-up.
Een aantal zware, en voor sommigen misschien herkenbare onderwerpen, verpakt in een toch op z’n minst vermakelijk jasje. Want dat luisterboekelement, dat werkt best grappig. De verhalen laten veel aan je verbeelding over. Als je je aandacht erbij kunt houden, neemt Posner je helemaal mee in zijn belevenissen. Voor eventjes heb je het idee dat je zelf op dat feest in Los Angeles bent. Maar écht bijzonder is Operation: Wake Up niet. Na één, misschien twee keer luisteren heb je er wel weer even genoeg van. Maar laten we eerlijk zijn, wie luistert er dan ook drie keer naar hetzelfde luisterboek?
