Soms krijg je een album toegestuurd dat al een tijdje op de markt is, maar na beluisteren toch de nodige aandacht moet krijgen die het verdient. Zo ook met deze EP van Mur Du Son, wat vrij vertaald muur van geluid betekent. Een term die vaak wordt gebruikt als een straaljager door de geluidsbarrière heen vliegt. Veel verschil is er dus eigenlijk niet.
De naam doet vermoeden naar Frans. De roots liggen in Eindhoven en de muziek is hard. Ramhard. Wat een fantastische verrassing klonk er in mijn oren bij de eerste tonen van deze EP. Het Eindhovense viertal omschrijft hun muziek als een muur van geluid die op je af komt. Dit kan ik met volle overtuiging beamen, gezien de eerste track ‘Worky Ticket’ zonder enige vorm van aankondiging vol door je speakers wordt geramd. Lekker lomp en erg rechttoe rechtaan. Je weet direct wat je kunt verwachten voor wat betreft de rest van deze nu al niet te missen EP.
Mur Du Son in kekke pakjes
Zoals gezegd: ‘Worky Ticket’ raakt je. Meteen. Direct. Ik maak gelijk een combinatie tussen VNV Nation en Rammstein-achtige taferelen. Neem van VNV Nation de electro en de beats, neem van Rammstein de stem van Till Lindemann en het gitaarwerk en als samensmelting is daar Mur Du Son.
Na de succesvolle opener, waar overigens hier en daar nog flink geschaafd mag worden aan de uitspraak van het Engels, dient ‘Woman Machine’ zich aan. Ook hier wederom de herkenbare beat, de lage synthesizer en een melodieuze gitaar vormen de basis van de track die, overeenkomstig met de openingsplaat, bijna vijf minuten duurt. Een EP waar 20 minuten aan muziek op staat, verdeeld over vier nummers. Het antwoord of dat het debuutalbum ook deze mooie lengte meekrijgt moet ik je schuldig blijven, maar ik ben er wel een groot voorstander van.
In ‘Masquerade’ hoor je goed hoe de samenwerking tussen de computer en het echte instrumentarium. De track klinkt wat duisterder dan de andere en levert wat in op power. Waar de andere tracks met diverse instrumenten een uitstekende combinatie vormen, klinkt ‘Masquerade’ wat oppervlakkig met relatief weinig diepe tonen. Iets wat de andere tracks zo goed maakt.
Bij veel albums is de laatste plaat vaak wat anders dan de andere. Ook op Regenerate is dat het geval. En als de combinatie Eindhoven en Frans nog niet genoeg voor je zou zijn wordt er in het Duits gezongen. Dat is al opvallend genoeg om als ‘anders’ te kunnen worden bestempeld. De opbouw van ‘Tanzen’ zit ook iets anders in elkaar. Geen vlammende opening, maar een wat langzaam klinkende synthesizer, gevolgd door drums en vervolgens de zang. Verderop in de track verandert de beat en komt de gitaar er wat weeïg in. Een beetje vreemd, maar wel lekker.
Het meest opvallende aan Regenerate is misschien wel het feit dat de tracks niet gaan vervelen. Ook al heb je bijna over de volledige lengte dezelfde beat, synths, gitaren en vocals, het blijft interessant en gewoon lekker om naar te luisteren. Doe dit overigens niet in de auto, want Mur Du Son is niet goed voor je portemonnee. Snelheidslimiettechnisch gezien.
