Fans vergelijken graag het nieuwe werk van een artiest met oudere albums en dat geldt niet minder voor de aanhangers van Muse. “Lijkt de nieuwe plaat op Absolution en Origin of Symmetry?”, is de vraag die de maanden voor de release van een nieuw album overal op het internet opduikt. Om haar trouwe toehoorders extra te ‘fucken’, heeft het Britse trio Drones gemaakt. Een Greatest-hits-album met alleen maar nieuwe nummers.
Alhoewel, nieuw? De basisriff van Psycho lag al vijftien jaar stof te vangen in de kast van Matt Bellamy en werd zo nu en dan uit die kast gehaald als live-outro van Stockholm Syndrome. Liefhebbers van gitaarsolo’s worden sowieso een stuk beter bediend dan op de voorbije twee albums. Reapers is daar het ultieme voorbeeld van. Na een stevig openingsriff volgt zowel middenin de track als aan het eind een gitaarstuk van steeds zo’n anderhalve minuut. Ook The Handler is goed doorspekt met de klanken van het elektrische snaarinstrument. Hetzelfde kan gezegd worden van Defector. Een wat onorthodoxe track, vanwege de vele hoge uithalen met een achtergrondkoortje en een bijna Disney-achtige intermezzo.
Maar lang niet alle liedjes zijn zo opgebouwd. Zo zijn Mercy en Dead Inside veel meer elektrotracks en in het geval van laatstgenoemde komt zelfs de discoscene om de hoek kijken. Al is het in geen geval te vergelijken met Panic Station; daarvoor heeft het nummer te donkere lyrics. Maar wie naar The Globalist luistert, kan onmiskenbaar een link met eerder werk leggen. De ruim tien minuten durende track (een record voor Muse) heeft wel heel erg veel overeenkomsten met de Exogenesis-triologie op The Resistance. Al lijkt de minuten durende intro zo van een Pink Floyd-lp geplukt. Middenin is dan ineens een gitaarstuk verstopt, waardoor de link met de eerste platen gelegd wordt. Ondanks dat The Globalist uit zoveel verschillende elementen bestaat, valt het mooi samen tot een snelle rondreis door de wonderenwereld van Muse.
Maar niet alles rockt en flitst op Drones. Laat in het album zijn er enkele rustpauzes opgebouwd met bijvoorbeeld Aftermath. De melodie is fraai, maar na een paar minuten krijg je het idee dat je steeds naar dezelfde cheesy zinnetjes zit te luisteren en zelfs als je geen lyric-freak bent, gaat dat irriteren. Wat de teksten betreft is Drones niet het hoogtepunt van Muse. Mede doordat de hele plaat is toegespitst op één onderwerp, zit er weinig variatie in. Niet dat het stoort, maar tien jaar geleden had Bellamy zijn standaard wel een stuk hoger liggen.
Toch als je denkt dat je alles hebt gehad – de symfonieën, de hoge uithalen en de gitaarsolo’s – komt daar ineens het zeer aparte sluitstuk. Drones (het nummer) bestaat uit allemaal korte zinnen uit vorige songs, die heel hoog door elkaar heen gezongen worden, waardoor het lijkt op kerkgezang.
De vreemde afsluiter doet er niets aan af dat Muse na twee mindere albums de weg naar boven inslaat. Alleen zegt dat bij dit Britse trio nooit veel over de weg die er bewandeld gaat worden richting het volgende album.
